Het levensverhaal van doorbijter Inge Mol-Van Egmond uit Breda

Dinsdag 6 maart presenteert ze in winkelcentrum Hoge Vucht haar eigen boekje: ‘Gezien door de ogen van een cliënt – Inge Mol Van Egmond’.

“In 2011 kwam ik op het idee om een boekje te schrijven. Mijn levensverhaal. Dat bleek toch te lastig voor mij alleen, daarom heb ik mijn zwager Ton Kleemans gevraagd me te helpen”, vertelt ze.

Op de cover staat een streep door ‘een cliënt’. “Om te benadrukken dat het Inges persoonlijke verhaal is”, legt ‘eindredacteur’ Kleemans uit.

Inge is geen onbekende in en buiten Breda. Ze is al jaren sociaal en politiek (‘mijn grootste hobby’) zeer betrokken. Zo zette ze zich in voor een wetswijziging, die mensen die onder curatele staan van een voogd of ouders toch het recht geeft te stemmen.

“Toen ik 18 werd in 1973, mocht ik niet stemmen. Ik voelde me gediscrimineerd. Ik heb vergeefs een rechtszaak aangespannen en later met mensen uit Eerste en Tweede Kamer gesproken. In 1986 was het zo ver: we kregen stemrecht”, meldt ze fier.

Die politici durft ze gerust tegen de schenen te schoppen. “Ze blijven in mijn ogen veel te veel in de theorie hangen. De praktijk is heel anders, zeker voor mensen met een beperking.”

Zo uit ze in het boek uitgebreid haar ongezouten mening over de in 2015 ingevoerde Participatiewet. En over de pensioengerechtigde leeftijd: ‘Ze hebben besloten dat wij allemaal veel langer moeten werken, tot 66, 67, 68 jaar. Werkelijk te zot voor woorden, dat is voor echt werkende mensen niet vol te houden. Ze moeten eens beter nadenken in Den Haag.’

Toch is het bepaald niet alleen serieuze kost in het boekje. Ze vertelt over haar grote liefde Kees, met wie ze in 2003 trouwde, over haar zwak voor mannen met grote snorren en over andere hobby’s: zoals meedoen aan de Vierdaagse en fotograferen. 

“Het boekje moest ook leuk zijn, niet te moeilijk. Je kunt het leven zo moeilijk maken als je wilt. Maar mijn lijflied is ‘Leef’ van André Hazes junior.” Zachtjes zingt ze: “Leef, alsof het je laatste dag is.”