Hawaïaanse jazz en nazi-censuur in de Merkxtuin in Breda

Dat Les Guitares Magipues geen normale band is valt meteen op wanneer je hun podium aanschouwt in de Willem Merkxtuin. Hoewel de groep maar uit drie personen bestaat staan er makkelijk zo’n twintig gitaren om hen heen. Elk nummer begint dan ook met vers instrument, vaak gevolgd door een korte uitleg of geschiedenisles. Zo blijken sommige exemplaren uit de 19e eeuw te komen en namen te hebben als ‘Dikke Bertha’. Andere snaarinstrumenten vallen vooral op door hun vorm zoals de zilveren steel guitar. Dit Hawaïaanse muziekinstrument met haar zoetgevooisde geluid blijkt al snel de favoriet van alle gitaren op het podium. Dit is niet zo gek wanneer je bedenkt dat de band ooit werd opgericht om samen een boek te schrijven over de steel guitar.

Zo geconcentreerd de band zelf speelt, zo ongeïnteresseerd luistert helaas het publiek in de tuin. Deze is vooral aan het babbelen en behandelt de oude walsen, jazz en tangos van Les Guitares als liftmuziek. Niet dat de groep zich hieraan stoort. Zelfs wanneer het bladpapier van gitarist Raf Timmermans op een gegeven moment wegwaait blijft hij met zijn ogen dicht de snaren beroeren. “Het is eigenlijk vergeten muziek die we spelen. De Hawaïaanse steel guitar was in de jaren 30 nog enorm populair over heel de wereld”, vertelt collega-gitarist Gijs Hollenbosch na afloop. Waarom het instrument tegenwoordig minder populair is kan hij niet verklaren. Wel weet hij dat veel steel guitars tijdens de Tweede Wereldoorlog werden omgesmolten voor de oorlogsindustrie. Iets dat vooral jazzmuzikanten in Duitsland raakte. “De nazi’s hielden niet zo van jazz. Deze Hawaïaanse muziek was wel toegestaan, als het maar in het Duits werd gezongen.”