Hartje Breda: Anti-hufter-folie bij station Breda-Prinsenbeek

Twee mannen voorzien de geluidswal langs het spoor bij Breda-Prinsenbeek van een beschermlaag. ‘Anti-hufter-folie’, noemen ze het.

Terwijl treinen langsrazen, staat tussen station Breda-Prinsenbeek en de voormalige internationale parkeerplaats voor bussen een wagen van De Jong Groenbeheer uit Werkendam geparkeerd bij de geluidswal van plexiglas. Twee mannen zijn aan het werk. Maar wat doen ze daar nou? De rijkelijk aanwezige graffiti verwijderen of zijn ze de wal aan het schoonmaken?

“Nee, geen van beide”, zegt Martijn Muller. “Je ziet mensen het wel denken, sommigen roepen het ook: ‘moeten jullie nou hier ruiten zemen?’ Maar dat is het dus niet. Ook die graffiti verwijderen we niet, die zitten trouwens aan de andere kant, de spoorzijde. Wij voorzien in opdracht van ProRail de hele geluidswal van dik, transparant folie. Anti-hufter-folie, dat is zo dik, dat het zelfs kogelwerend is. Daar is het op getest.”

We zien verticale strips en daarop wordt de stevige folie geplakt. Een immense klus. “In totaal is deze wal 1424 vierkante meter. We doen er ongeveer een maand over, tussen de 20 en 28 ruiten per dag. Tja, het is echt handwerk, sneller gaat het niet.”

Het is blijkbaar nodig, zo’n beschermlaag. Iets verderop zien we het bewijs, sterretjes, scheuren, ernstig verminkt plexiglas. Daar is duidelijk iets tegenaan gegooid. “Daar is het nog erger, bij het viaduct", wijst Muiller. "Daar vandaan gooien hangjongeren met bierflesjes er tegenaan."

De folie maakt de geluidswal niet volledig immuun voor vandalisme. “Als er iets hard tegenaan gegooid wordt, ontstaan er wel scheuren, maar de ruit valt niet uit elkaar, de folie houdt de boel bijeen.”

Normaal gesproken houdt het bedrijf zich bezig met groenbeheer. Dan is dit toch iets heel anders. “We hebben hier met een paar mensen ook een speciale opleiding voor gevolgd”, vertelt Martijn Muller, “zo is de garantie dat we goed werk afleveren gewaarborgd.”

Toch een beetje bizar. Hoe meer vandalisme, hoe meer werk ze hebben. “Tja, dat is misschien wel zo”, zeggen Muller en zijn compaan en halen de schouders op. Inderdaad, dat kunnen zij ook niet helpen. Snel gaan ze weer aan de slag, er zijn nog veel vierkante meters te gaan. En de volgende opdracht ligt alweer klaar. In Rotterdam. (JH)