Breda nieuwe stijl is een feit. Het festivalterrein was verkleind, een podium sneuvelde en er stonden in aantal minder grote namen op de podia. Dat was uit nood geboren. De reserves waren vanwege te treffen noodmaatregelen in 2017 opgesoupeerd. Het publiek had er begrip voor en maalde er niet om. Breda Barst was compacter en misschien wel daarom minstens zo gezellig. 

Mini-Barst, met attracties voor de jongste bezoekers, was uitgebreid en meer in het ‘Grote-Barst’ geïntegreerd. De kleinste waaghalzen konden een zweefmolen in, de wat ouderen leefden zich uit op een skateboard. Ook de mensen achter de groter geworden Future Stage waren blij. Hun geselecteerde regionale talenten konden in de pauzes van de Main Stage op meer publiek rekenen, al was dat ook deels aan de eters op de verplaatste ‘Snek-Plek’ te danken. 

Muzikaal was er ook genoeg te genieten. Vooral in de hardere sector. Vlamingen gaven de toon aan in de van oudsher zwaar rockende decibellentent genaamd Spaanse Kraag. De band Sons had Nirvana, The Black Keys en The Undertones in een blender gesmeten en persten 

daar pakkende, hard gespeelde meezingbare popliedjes uit. Het Waalse duo La Jungle staat voor waanzin, trance en energie. De gitarist legde loops, een Duracell-konijn achter de drums bleef als een razende ongemeen strak drummen waardoor niet meegaan in die ritmiek onmogelijk leek. En wat te denken van een band genaamd Barst? Waar hadden die zich dit weekend beter uit kunnen leven? Met elektronica gelegde loops en bas- en gitaarsnaren creëren ze postrock, doem, metal en noise. Spannend tot de laatste seconde, ook als de climax een keer uitblijft. 

Op de Mainstage gaf Everlast, de grootste naam van het weekend, een slordig optreden. Zijn stem klonk fraai gerijpt, er was uiteindelijk groove in een paar memorabele songs, maar zijn hit Jump Around, uit de hiphoptijd met House Of Pain, bleef uit. Voor de grootste discussie binnenskamers bij de programmacommissie had afsluiter Memphis Maniacs gezorgd.
Volgens voorzitter Jurgen Blommaert wordt het geen gewoonte een coverband (weliswaar een originele, met mash-ups van zeer uiteenlopende hits door elkaar) te programmeren. ,,Het was een commerciële beslissing. De band is mateloos populair, houdt mensen lang in het park en is goed voor de baromzet.”
 Hopelijk zorgden ze voor een nieuw aan te leggen buffer om over twee jaar het 25-jarige bestaan groots mee te kunnen gaan vieren.

Breda Barst heeft geen geld voor bands met het prijskaartje van Kensington. De organisatie gaat dus op zoek naar buitensporig talent, met een originele sound, goede songs en wellicht ook een glorieuze toekomst. EUT (2 meiden/3 jongens) is zo’n band, deels opgeleid op de Herman Brood Academie.
Andersoortig klinkende pop, met soms zeven tempowisselingen per song, die je regelmatig op het verkeerde been zet, maar je toch doet dansen, of de nek laat breken. Dynamisch, geinig, niet vies van de autotune. Over drie weken komt hun debuut!