De planten van deze kweker reizen zo vanuit Zundert door heel Europa

,,Nee, we kweken hier geen bomen”, zegt Jos Willemsen (54) van Boomkwekerij Willemsen en zoon uit Zundert. ,,Ik weet dat dit raar klinkt, maar het bedrijf wordt nu eenmaal zo ingedeeld. Het begrip boomkwekerij is erg ruim.” 

Wat Willemsen dan wél aan de man brengt, zien we in een hoek van zijn loods. Hier liggen, rijen en rijen dik, verschillende soorten bloemheesters, sierheesters en andere haagplanten klaar om op transport te gaan naar Rusland. Ongeveer vijftig verschillende soorten planten heeft Willemsen staan. Allemaal van stek vermeerderd. 

De eerste ronde stekken gebeurt eind mei. Wanneer deze plantjes geworteld zijn, verhuizen ze in de zomer naar de volle grond waar ze ongeveer een jaar doorgroeien tot ze op transport gaan. De tweede ronde stekken, waarbij onder andere de laurier aan de beurt is, gaat in het voorjaar de grond in. 

Daarnaast wordt een deel van de planten opgekweekt om in p9-potjes (kleine, zwarte plastic potjes) doorverkocht te worden. ,,Onze klanten zijn hoofdzakelijk collega-kwekers en hoveniers. De p9-potjes gaan veelal naar Engeland. Daarnaast doen we zaken in Scandinavië, Duitsland, België. Eigenlijk door heel Europa.”

_{(Tekst gaat verder onder het kader)}

Jos Willemsen groeide niet op in een traditioneel boerenbedrijf. Zijn vader werkte vroeger in loondienst in de metaalindustrie, en had er in de zomer een aardbeienbedrijfje bij, iets wat niet ongebruikelijk was in de regio. ,,Later verruilde pa het werk in de metaal voor werk bij een boomkwekerij in het winterseizoen. Zodoende ben ik in aanraking gekomen met de boomkwekerij.” 

,,Toen mijn vrouw en ik trouwden, konden we mijn ouderlijk huis kopen met daarbij 3300 vierkante meter grond kopen. Ik werkte op dat moment bij een boomkweker en ben van lieverlee stekjes gaan zetten. Zo is het bedrijf begonnen.” In de aardbeienteelt heeft Jos nooit verder gewild. Dat sprak hem minder aan.

‘Willemsen en zoon’, prijkt er inmiddels op het bedrijfslogo. Zoon Dennis (23) is een paar jaar geleden in het bedrijf gekomen. Dat ‘gaat steeds beter’, geeft Jos aan. Dat Dennis de kwekerij in wilde, dat was al vroeg duidelijk. En toch ging Dennis eerst een aantal jaar bij een collega-kweker aan de slag. 

Over personeel gesproken: het valt binnen de sector niet mee om goed en gemotiveerd personeel te vinden. Voor Willemsen reden om extra zuinig te zijn op de vaste krachten die hem al die jaren trouw zijn gebleven. Het personeelsvraagstuk, of liever gezegd de constante zoektocht naar de juiste mensen, is medebepalend geweest voor de keuze om de productie van stekjes in eigen beheer te nemen. ,,Voorheen haalden we zeventig procent elders vandaan. Door het zelf te produceren kan ik jaarrond vier mensen in dienst houden.” 

_{(Tekst gaat verder onder de foto)}

Een onverwacht maar aangenaam bijkomend voordeel was dat toen de markt een jaar of zeven geleden een dip liet zien, Willlemsen minder hard geraakt werd. ,,Toen waren we blij dat we de kostprijs konden drukken en zo toch het hoofd boven water hebben kunnen houden.” 

Vanuit die dip, heeft de Zundertse ondernemer het tij de laatste jaren ook weer zien keren. ,,Heel lang hebben we op ela à twaalf hectare gezeten”, zegt hij. ,,Toen ik merkte dat Dennis interesse kreeg, hebben we doorgepakt en hebben gronden bijgekocht, een nieuwe loods gerealiseerd en tractoren aangeschaft.”

Willemsen is diep geworteld in de lokale gemeenschap. Dat spreekt uit zijn betrokkenheid bij De Coöperatieve Vereniging Treeport Zundert, zijn lidmaatschap van de ZLTO, jaren lange bestuursfunctie bij de coöperatie CLTV en zijn voorzittersrol bij kruisboogvereniging Nooit Gedacht. Maar ook uit zijn raadslidmaatschap binnen de Zundertste gemeente. 

,,Natuurlijk gaat mijn taak als gemeenteraadslid verder dan de belangen van de agrarisch ondernemers”, zegt Willemsen. ,,Maar de mensen die op mij gestemd hebben, deden dat ook omdat ze weten dat ik weet wat er speelt.” Als voorbeeld noemt hij een kwestie die zich voordeed rond de aanleg van ecologische bermen. 

Het idee om loze stukken gemeentegrond zo optimaal mogelijk in te zetten voor biodiversiteit, met insectenvriendelijke bloemen en kruiden, spreekt iedereen aan. Maar als de zaden die van deze planten afkomen op naastgelegen velden voor extra onkruiddruk, waardoor de akkerbouwer zich genoodzaakt ziet om extra te spuiten, dan schiet dit het doel voorbij. ,,Dat betekent dat de gemeente, belangenverenigingen en ondernemers in gesprek moeten treden om tot maatwerk te komen.”