De liefde voor de burger blijft onbeantwoord

Het is dinsdagmiddag en ik ben bij een verkiezingsdebat tussen kandidaten voor de gemeenteraad in ontmoetingscentrum De Vlieren in de Heuvel. Veel had ik me er niet van voorgesteld: er zijn best veel van dit soort debatjes, de opkomst valt vaak tegen en nieuws komt er doorgaans niet uit. Maar je weet het maar nooit...

Nou, dikwijls weet je het eigenlijk ook wel. Als ik de grote zaal van de voormalige kerk Onze Lieve Vrouw van Altijddurende Bijstand binnenstap, heb ik direct door dat dit een troosteloze middag wordt. Op een hoog podium zitten twaalf politici. Ze kijken neer op een publiek van zo'n 35 mensen. Aan de sjaaltjes te zien, is de helft achterban van de politici. En zelfs dat blijkt later te laag ingeschat. De tafels liggen vol met politieke parafernalia: veel folders en pamfletten, maar ook PvdA-pepermuntjes, GroenLinks-bierviltjes en SP-schuursponsjes.

De twaalf kandidaten mogen allen iets vertellen over hun partij. Uiteraard zijn ze allemaal begaan met de oudere burger. Het debat is immers georganiseerd door de KBO. Na elk praatje klinkt een applausje van twee tot zes mensen, afhankelijk van de aanwezige achterban. Inmiddels is duidelijk dat ook de meeste mensen zonder sjaal bij een partij horen. In de pauze zegt CDA-lijsttrekker Bob Bergkamp dat hij toch wel tien 'gewone burgers' heeft geteld. Maar hij geeft toe dat hij mij meegerekend heeft.

Na de pauze start het debat. Ik begin aan mijn tweede rolletje PvdA-pepermunt. Weer mag iedereen zijn plasje doen. Als iemand, na een vraag over subsidie aan wijkcentra, zegt dat je 'een euro maar één keer kunt uitgeven', vind ik het mooi geweest.

Terwijl ik richting de uitgang loop, hoor ik in het cafégedeelte van het centrum een clubje oudere dames druk discussiëren over het wel een wee van een soapactrice. Je kunt de burger wel omarmen, maar andersom blijft het een lastig verhaal.