Bredase Rosa interviewt Andy Griffiths: ‘Ik vind het heel moeilijk om een serieus verhaal te schrijven, ik wil altijd leipe dingen doen’

Griffiths is een paar dagen in Nederland, om het nieuwste boek ‘De Waanzinnige Boomhut van 91 verdiepingen’ te promoten en doet daarom ook Grand Theatre Boekhandel in Breda aan. Aan het einde van de middag staan honderden kinderen met hun ouders in een lange rij tot op de straat geduldig te wachten voor een meet and greet.
Tekst gaat verder onder de foto.

Rosa heeft dan al lang uitgebreid gesproken met Andy, die zegt onder de indruk te zijn van Rosa. "Op mijn twaalfde schreef ik alleen korte verhalen, nog geen heel boek. En voor de illustraties heb ik mijn vriend Terry Denton, die maak ik niet zelf."

Supervriendelijke Andy heeft Rosa meteen op haar gemak gesteld, het interview kan beginnen!

“Ik maak al vanaf mijn zesde gekke tekeningen, cartoons en korte verhaaltjes. Eigenlijk al vanaf dat ik kón schrijven. In de klas maakte ik stiekem tekeningen om mijn vriendjes aan het lachen te maken. Toen ik net zo oud was als jij maakte ik een krantje voor de klas, vol met grappen, raadsels en zogenaamde nieuwsverhalen, die ik zelf verzon.”

“Ja, de enige reden dat ik ging zingen was omdat ik houd van het schrijven van stomme liedteksten. Met vrienden richtte ik op mijn zeventiende een bandje op om de rest van school te entertainen. De enige reden dat ik de zanger werd, was dat ik de tekstschrijver was, want zingen kon ik niet.”
Tekst gaat verder onder de foto.

“Onze bedoeling was om grappig te zijn, maar tegelijk protesteerden we tegen saaie muziek. In die tijd – begin jaren ’80 – ontstonden er in Melbourne veel nieuwe bands en stromingen. Een interessante periode om met muziek bezig te zijn. Na die tijd was ik overigens eerst nog een tijdje leraar Engels.”

“Omdat wij van binnen nog altijd 12 jaar oud zijn. Als we samen zijn, versterken we dat alleen maar bij elkaar en gaan we steeds flauwer en stommer doen. Ik vind het heel moeilijk om een serieus verhaal te schrijven, ik wil altijd leip doen. Terry en ik zijn een soort soulmates, hij is hetzelfde. We waren dolblij toen we elkaar leerden kennen. ‘Ah, gelukkig, bij jou kan ik lekker gek doen’, zeiden we tegen elkaar, ‘dingen die niemand anders doet’. Zo was het bij mij met muziek maken en zo is het nu als schrijver. Voor ons bracht niemand in Australië grappige jeugdboeken uit.”

“Als ik over andere mensen probeer te schrijven, voelt het niet goed. Maar als ik schrijf ‘Ik woon in een boomhut met mijn vriend Terry’, dan geloof ik dat zelf. Zo probeer ik ook de lezer het onmogelijke te laten geloven. Kinderen in Australië vroegen nog voor de Boomhutreeks of Terry en ik samenwoonden. En of het waar was - stond in een boekje - dat Terry echt een keer een piano naar mijn hoofd gegooid had?’ ‘Ja’, antwoordde ik, ‘maar dat is niet erg, want daarna gooide ik die piano terug en verpletterde hem…’ Vanwege die vragen besloten we een boek te maken waarin we écht samenwonen. Dat werd de boomhut.”

“Mijn vrouw Jill is de eindredacteur. Zo lost alle problemen rondom het schrijven van boeken voor ons op. Daarom komt ze in het boek voor en lost daarin ook alle problemen op.”
Tekst gaat verder onder de foto.

“Honderd jaar geleden was 13 juist het geluksgetal in Amerika! Maar dat is niet de reden waarom we het gebruiken. Ik vroeg Terry om een zo gek mogelijke boomhut te tekenen. Hij maakte een geweldige tekening. Ik telde de verdiepingen, 12 of 14. Ik besloot er 13 van te maken. Dertien klinkt lekkerder dan twaalf of veertien, het blijft beter hangen. Toen we besloten er een serie van te maken, werd het een regel om er steeds 13 verdiepingen bij te bedenken, geen 10 of 20.”

“Ik houd ook erg van die verdieping, maar nog meer van de 78ste etage, waarin Andy uit de boomhutfilm wordt geweerd. Dat is erg grappig, omdat Andy juist denkt dat hij de grote ster van de boomhut is.”

“Dat weet je maar nooit. Maar het zou mooi zijn om dertien boeken uit te brengen met uiteindelijk dertien keer dertien verdiepingen.”

“Voorlopig niet. We zijn echt het hele jaar druk bezig met de Boomhut. Ik denk ook niet dat onze lezers iets anders willen. Het mooie is dat ik in de Boomhutboeken ieder idee kwijt kan. In ‘78’ schrijft Andy bijvoorbeeld zijn autobiografie. Hoef ik dat in het echt niet ook nog eens te doen.”

“Ik luister naar muziek om in de goede stemming te komen. Dat is vaak alternatieve punkmuziek, soms David Bowie. Het moet wel een beetje aparte, gekke muziek zijn. Dat is tijdens het schrijfproces. Als ik het verhaal nakijk en herschrijf, dan heb ik juist behoefte aan rustige achtergrondmuziek, want dan moet ik me goed concentreren.”
Tekst gaat verder onder de foto.

“Voordat ik ga schrijven, maak ik eerst altijd een lijst met ideeën. Dertien verdiepingen, wat zouden we daar in kunnen zetten? Ook saaie dingen, zoals deze karaf met water, kunnen je aan een volgend idee helpen dat wel gek genoeg is om te gebruiken. Als jij een serie oma-boeken wilt maken, zou je eerst allerlei titels kunnen bedenken: ‘De verdwijning van oma’, ‘Oma’s rampspoed', enzovoorts. En dan kijken bij welke titel je een leuk verhaal kunt bedenken. Lijstjes zijn erg belangrijk.”

“Ik zou zelf Andy willen spelen natuurlijk. Of anders mag misschien Arnold Schwarzenegger het doen… Maar eerlijk gezegd denk ik dat een film lastig te maken is, de boomhut is al zo groot en ingewikkeld.”

“Een film zou ons alleen maar afleiden, zolang we de serie nog niet afgesloten hebben. Bovendien laat ik het liever aan de fantasie van de kinderen over hoe we eruit zien, dat verdwijnt als een filmacteur Andy of Jerry is." 

“Ik nodig je van harte uit om naar onze Boomhutstudio te komen. Hij staat vol met mijn speelgoed en muziek. Daar is ook een maquette van de boomhut met 52 verdiepingen. Deze ruimte is niet voor publiek toegankelijk, alleen voor vrienden. En beroemde Nederlandse schrijvers, zoals jij, Rosa.”