Bredase Noortje (34) maakt luchtige herinneringen aan dagen die soms moeilijk zijn

Gebogen over een statief met camera kijkt ze geconcentreerd door het raam naar buiten en maakt een foto. Eentje maar. Precies van het moment dat de lucht boven Breda langzaam overgaat in de nacht.

Haar buren kijken er nauwelijks nog van op, steken groetend een hand op en lopen door. Slechts af en toe staat iemand stil. Vraag wat ze toch aan het doen is.  

Haegens vertelt dan. Hoe de lucht achter het trapraam haar ook voor 15 maart soms opviel. Toen: ,,Schoot ik met mijn telefoon wel eens een fotootje.” Na de lockdown werd dat kiekje een serieus project. 

,,Die 15e maart begon een rare tijd", zegt Haegens. Een groot deel van Nederland kwam thuis te zitten. Een aantal, met name kwetsbare mensen, is daarna niet op nauwelijks nog buiten geweest. 

Vanuit het verpleeghuis, vanaf een ziekenhuisbed, zien zij sindsdien de voorbijtrekkende lucht. Als dagelijks bewijs van een wereld die doorgaat, maar waarin niets meer gewoon is. 

Een eenzaam gevoel dat Haegens met haar foto's vangt. Steeds weer datzelfde raam met die onbereikbare hemel. Elke dag die lucht, die: ,,Sinds het uitbreken van de coronacrisis verrassend mooi is.”

Of het aan het gebrek aan uitlaatgassen ligt, aan de vermindering van uitstoot van fabrieken, het nagenoeg ontbreken van vliegtuigen: ,,Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar feit is dat de lucht helderder, lichter lijkt dan gewoonlijk.” Een schoonheid: ,Die troost biedt.” 

Troost die Haegens zelf ondervindt van haar project. Het geeft houvast in een tijd  waarin ze al zelfstandig kunstenaar haar opdrachten heeft zien verdwijnen. Maar: ,,Ook anderen halen er troost uit.”

Haar werk plaatst ze dagelijks op sociale media. ,,Inmiddels wordt mij soms gevraagd naar een foto van een specifieke dag.” Zo was er een vrouw die voor een vriend graag wilde weten hoe de hemel boven Breda er uitzag op de dag dat zijn vader stierf. ,,Toen hij die foto zag, raakte het hem. In de lucht meende hij zijn vaders karakter terug te zien.”

Zolang de quarantaine duurt, blijft Haegens fotograferen. Elke avond opnieuw. Precies voor zonsondergang. Zo maakt ze luchtige herinneringen aan dagen die soms zwaar op ons drukken.