'Spoorloos' omgekeerd: geadopteerde Bredase werd teruggevonden door haar broer uit Brazilië

Voermans checkte de Facebooksite van degene die het bericht stuurde. Ze schrok. ,,Ik zag foto’s die ik zelf op Facebook had gezet. Van mij, mijn man en mijn kinderen. Te bizar. Dus ik schrijf: wat doe ik op jouw Facebook? Ik eis dat je die foto’s onmiddellijk verwijdert.’’ Toen kwam de aap uit de mouw: ‘Ik ben je broer. Ik ben ook geadopteerd.’

Gek genoeg twijfelde Voermans niet lang aan zijn verhaal. ,,Ik stelde hem een aantal vragen en hij wist de antwoorden. En toen ik ook nog zijn foto zag, ja, toen was er geen twijfel meer mogelijk.’’ Ze scrollt door de foto’s op haar telefoon en laat een foto zien van haar broer. Marcos heet hij. Met dezelfde grote, donkere ogen als Voermans kijkt hij in de lens. ,,We zijn als twee druppels water. Zijn jeugdfoto’s lijken ook sprekend op die van mijn zoontje.’’

,,We hebben tot 3 uur ‘s nachts zitten messengen met elkaar. Eigenlijk wist ik vanaf het begin dat het klopte. Ik heb altijd het gevoel gehad dat er meer was. Als ik vragen stelde aan mijn biologische moeder, was ze heel afwijzend. Ze zei dat mijn vader dood was en dat ik de enige was. Ik kreeg ook iedere keer andere verhalen te horen. Een vriendin van mijn moeder liet twee jaar geleden ook een paar keer doorschemeren dat Cirlene niet helemaal de waarheid spreekt.’’

Ze leerde haar biologische moeder kennen toen ze rond haar 28e haar verhaal naar de krant in haar geboorteplaats Juiz de Fora stuurde. Een journalist ging ermee aan de slag en tot haar eigen verbazing werd Dona Cirlene, zoals Voermans haar vaak noemt, binnen een paar dagen gevonden. ,,Ik had mijn ouders nog niet eens geïnformeerd, dacht dat het járen zou duren.’’ Intussen heeft ze haar biologische moeder al verschillende malen bezocht. ,,Mijn moeder was en is heel erg blij dat ik naar haar terugkwam. Het is wel een beetje raar. Je weet dat iemand je biologische moeder is en je ziet elkaar een keer in de drie jaar een paar dagen. Maar of ik haar echt goed heb leren kennen? Hmmm, niet echt. Raar hè? Ik denk wel dat ze uit grote familie komt. Ze heeft ook een heel zwaar leven gehad, denk ik. Emotioneel is ze niet echt ontwikkeld, sociaal ook niet.’’

De afgelopen jaren stelde ze haar vaak vragen over haar verleden. ,,Ik kwam er niet doorheen. Maar wat kan je doen? Ik had wel altijd zoiets van: de waarheid komt nog wel een keer boven tafel. Ik wist gewoon dat het boek nog niet dicht was.’’

En dat bleek, want van haar broer Marcos (41) hoorde ze dat ze dezelfde vader hebben. Dat die ook nog nog leeft. En dat niet alleen. ,,Het schijnt dat mijn vader nog veel andere kinderen heeft bij verschillende vrouwen. Joh, dat is normaal daar’’, lacht ze. ,,M’n broer heeft contact met zeven broers en zussen. Maar misschien zijn er nog meer.’’

Waarmee een diep gekoesterde wens van haar en haar adoptieouders in vervulling gaat. ,,Ik wilde altijd zo graag een broertje of zusje. Mijn ouders hadden ook zo graag meer kinderen gehad. Maar dat ging allemaal niet door leeftijd en zo. Ik heb de volgende ochtend ook meteen mijn vader gebeld. Hij moest zó huilen. En ik ook. Van blijdschap, maar ook van verdriet. Want het is zo wrang. Als ze dit hadden geweten, dan hadden ze mijn broer misschien ook kunnen adopteren. Ik probeer niet boos te zijn op Dona Cirlene. Want ik vind het erg onrechtvaardig van haar dat ze besloot dat ik geen contact mocht hebben met m’n biologische familie.’’

Vreemd vindt ze ook dat haar broer twee jaar bij haar moeder heeft gewoond voordat ze hem afstond. Waarom? Ze heeft geen idee. Zelf werd ze in het ziekenhuis geboren en daar bleef ze ook. Tot ze na een maand werd opgehaald door haar Zeeuwse adoptieouders. ,,Ik heb mijn moeder in oktober gebeld en gevraagd waarom ze het nooit heeft verteld. Omdat ze nooit de kans heeft gehad, zei ze. Maar dat is grote onzin. Er waren genoeg kansen. Ze heeft bewust haar mond gehouden, om wat voor reden dan ook.’’ Niet alleen tegen haar, maar ook tegen haar broer. Want het balletje ging zo’n anderhalf jaar geleden pas rollen toen zijn vrouw een keer onverwachts langsging bij Dona Cirlene en foto’s zag van Voermans en haar gezin.

In juli gaat ze met haar man en twee zoontjes (11 en 10) naar Brazilië, een reis die al gepland stond. Ze zullen Marcos, zijn vrouw en zijn zoon, voor de eerste keer ontmoeten. ,,Het voelt nu al zó sterk als familie. We laten elkaar nooit meer gaan. Dat hebben we ook uitgesproken. Ik heb hen nooit ontmoet, maar toch voelt het als eigen. Het is die bloedband. Gek hè? Met mijn biologische moeder heb ik dat niet, nee. Het is heel verwarrend.’’

Hoewel ze de afgelopen maanden heel veel antwoorden heeft gekregen, heeft ze ook nog talloze vragen. Ze weet ook nog niet of ze haar vader en haar halfbroers en -zussen nu al wil zien. ,,Ik moet het wel allemaal verwerken, hè?’’ Ze laat een stilte vallen. ,,Maar ik denk het wel. Ja, ik denk het wel.”