De donkere dagen zijn vanouds de hoogtijdagen voor het stropersgilde. Nog niet zo lang geleden werd er gestroopt bij de vleet. Jan met de pet had maar een schamel loontje en joeg illegaal op wat extra vlees in de pot.

Iemand vertelde me onlangs hoe hij als kleine jongen uit school eerst de stroppen van pa na moest lopen, voor het avondeten. Anderen hadden een forse bijverdienste aan de opbrengst van gestroopt wild. Bij nacht en ontij gingen ze op pad. De harde kerels trotseerden regen en wind in de hoop 'de groene brigade' te slim af te zijn.

Veldpolitie en jachtopzieners lagen uren te posten. Soms kwam het tot een harde confrontatie, dan weer ging het om een gelaten inrekening van hun vaak trouwe klanten.

Nooit vergeet ik mijn eerste ervaring met zo'n old school stroper. Op eigen houtje wilde ik hem betrappen, uiteraard. Verstopt in een veldschuurtje wachtte ik op gekraak of een schim in de schemer.

Na heel wat koude en stramme uren verried een haastig bandenspoor en een grote bos weggeslingerde wildstrikken langs het zandpad dat zijn zintuigen toch wat beter ontwikkeld waren dan de mijne en dat z'n wekker een tikkie vroeger had gestaan. En dat, terwijl een oudgediende aan de fabricage van de strikken en het bandenspoor al zag wie het was.

Komende maanden zijn we weer extra alert. Al maakten die arme broodstropers plaats voor respectloze bullebakken in terreinwagens met schijnwerpers en jagende honden, stropers bestaan nog steeds! Helaas geldt dat niet voor de veldpolitie. 

We moeten het hebben van alerte buitenlui, groene handhavers met lef en veldkennis, en agenten met hart voor het buitengebied. Zwaaiende lichtbundels en nachtelijke schoten zijn uiterst verdacht. Chef-koks die illegaal geschoten wild aannemen trouwens ook. Als iedereen nou een beetje helpt opletten zijn die vermaledijde stropers straks het haasje.