Weer klinken die 298 namen: herdenken van ramp met MH17 went nooit

,,Veel van jullie zijn misschien met lood in de schoenen vanmorgen van huis vertrokken en naar hier gekomen’', zegt Piet Ploeg, voorzitter van stichting Vliegramp MH17. ,,Met pijn in de buik misschien. Daarom is het ook zo fijn om hier samen te komen, want samen hebben we geen woorden nodig. Ieder is hier met zijn eigen gevoel, met het verdriet, dat ons verbindt en dat we samen delen.’’

Vijf jaar gaat als een film aan iedereen voorbij. Een film met een begin, maar zonder eind. Er komt een rechtszaak aan maar de leegte zal nooit meer opgevuld worden, en de tranen zullen nooit opdrogen. De leeftijden van de slachtoffers bevriezen. Ploeg: ,,Het besef dat broertjes, zusjes, nichtjes, neefjes en vrienden en vriendinnen niet meegroeien, maar voor altijd blijven wie ze waren op het moment dat afscheid is genomen.’’

Lees verder onder de foto

Het is zoals de teksten die acht tienermeisjes voordragen bij het monument. Ze vertellen over het verlies van hun hartsvriendinnen. Over de momenten dat ze samen met barbies en Playmobil speelden. Samen hutten bouwden of op de trampoline sprongen. Over de laatste tekst die voor vertrek op een roze muur werd geschreven. Over lachbuien, ruzies en roddels. Of de laatste foto op Schiphol met vier glunderende gezichten. ,,Ik denk eraan terug, met een lach en besef dat wij samen geen nieuwe herinneringen meer maken’', zegt een van de vriendinnen.

Voor sommigen klinkt het alsof het ‘àl’ vijf jaar geleden is. Voor de meesten voelt het als ‘pàs’ vijf jaar. ,,Het gemis blijft groot, de confrontatie met die verschrikkelijke tijd in 2014 blijft óók groot’', zegt Ploeg. ,,Vijf jaar brengt ook met zich mee dat u toch weer een beetje het gewone leven oppakt en er ruimte is voor andere dingen.’’

Lees verder onder de foto

Vijf jaar herdenken went nooit. Niet de klanken van Yiruma’s nummer ‘River flows in you’, dat onlosmakelijk verbonden is aan de MH17-ramp, en de tekst van de muziek. Niet de zonnebloemen die stralen in het veld, of het geluid van geklapper van touwtjes tegen de vlaggenmast. Niet het voorlezen van de namen door stemmen die haperen, trillen of breken.

Wat ook nooit went is het geluid van aanzwellende motoren van vliegtuigen die continu opstijgen naast het monument. Deze middag zijn alleen vertrekkende vliegtuigen te zien. Alsof ze solidair zijn met de passagiers van MH17 die nooit meer terugkwamen.

,,Maar u komt wel terug naar hen’', zegt Rutte. ,,In gedachten elke dag en eens per jaar als groep op deze vredige plek, om samen te huilen, herinneringen op te halen en ervaringen uit te wisselen. Omdat we door hun namen hardop te noemen, de herinnering aan die 298 unieke mensen levend houden.’'

Bij het MH17-monument in Park Vijfhuizen sprak deze site eerder deze week met verschillende nabestaanden van de vliegramp: