Schaatsen terwijl de V1's en V2's over
ons heen vlogen

Voor de buis geplakt, kijken, kijken en kijken naar het schaatsen. Ik geniet met volle teugen van de sport die al die gespierde jongens, meisjes, mannen en vrouwen in beweging brengt. En waarachtig, omdat ik zo enthousiast dag en nacht kijk, verzuim ik zelf mijn oude onderdanen hun dagelijkse oefeningen te laten doen. En door dat verzuim verlies ik mijn moeizaam bereikte persoonlijke souplesse-niveau! Met stijve benen van al dat schaatsen strompel ik naar de koffiemachine. Hèhè... even rust!

O, nu gaan ze ook nog ijsdansen! Ik denk aan de oude houten schaatsen met een krul aan het eind, van mijn omaatje. Ouderkerkers waren dat. Daar heb ik het op geleerd op de ijsbaan van Amersfoort in die allerlaatste ijskoude oorlogswinter. Ik was niet zo goed, mijn dunne enkels zwikten veelvuldig.

En laten we vooral onze Nederlandse schaatskoninginnen niet vergeten: Sjoukje Dijkstra en Joan Haanappel. Ik vergeet nooit de dubbele axel van Sjoukje waarbij zij zich aan de zwaartekracht leek te onttrekken!

Sommige mensen waren bang dat onze nationale sport zou verdwijnen. Maar dit jaar lijkt het schaatsen internationaal weer aan populariteit te winnen. We zagen weer een Noor winnen, net als vroeger. En de Aziaten koesteren de schaats ook weer. Canadezen, Italianen, Amerikanen, een Fin...

Je moet er toch niet aan denken dat onze kinderen niet meer leren schaatsen. Die van mij hebben het in Kalenberg allemaal nog wel geleerd, zelfs de allerjongsten. Maar de tijd dat de vrouwen in de Noord-Westhoek vroeger, als de gracht dicht lag, enthousiast riepen ‘de was moet nog maar even wachten want we gaan nu lekker schaatsen!’ is voorbij.

Zoals mijn buurvrouw destijds. Ze zat voor het raam toen er een stel jonge meiden aan de deur kwam: ,,Ga je mee schaatsen?’’ Mijn buurvrouw, afkomstig uit Den Haag, vroeg: ,,Hoe ver gaan jullie?’’

,,O’’, riepen de dames. ,,Vijfentwintig kilometer!’’ Mijn buurvrouw, een tough cookie, pakte haar schaatsen, liet de was de was en ging mee. Leeftijd speelde geen rol. 

Maar nu: het vriest nog steeds 's nachts, dus wie weet... Hoop doet leven!