Nu die vaccinatie er is, is er wel een heel klein beetje generatie-jaloezie
Frank in quarantaineNet als veel Nederlanders blijft journalist Frank Poorthuis thuis. Frank zit in de risicogroep. Verslag van dag 408. Lees alle eerdere afleveringen hier terug.
Frank Poorthuis
Mijn vrouw en ik schelen meer dan twintig jaar. Dat klinkt veel, is het ook, maar we zijn er zelden mee bezig. In het begin van de relatie wel natuurlijk. Wilde ik wel weer beginnen aan kinderen? Wilde zij gaan houden van een man die snel echt oud zou zijn? Konden we dit? Nou ja, gelukkig konden we het echt heel goed. Al veertien jaar samen, en geen nieuwe breuklijnen na dit jaar waarin we eigenlijk altijd in één huis zijn geweest.
Maar nu is er die vaccinatie, en een heel klein beetje generatie-jaloezie is er wel. Zij heeft zich extra voorzichtig opgesteld tijdens corona. Wegens mijn longen én mijn leeftijd. Meer dan collega’s van dezelfde leeftijd, heeft ze klussen afgehouden, bijeenkomsten afgezegd. Als zzp’er ging dat altijd op eigen kosten. Elke klus die ze niet aannam, scheelde honderden euro’s en alles bij elkaar zijn dat er duizenden. Nee, daar is geen vergoeding voor en geen overheidsregeling.
Haar opdrachtgevers vragen eerst de mensen die gevaccineerd zijn, corona hebben gehad of nooit echt zwaar aan die hele epidemie hebben getild
Ik ben nu gevaccineerd en begin me langzaam minder bang te voelen. Ik kan binnenkort m’n beste vrienden (ook 60-plus) weer knuffelen. Mijn vrouw ziet haar vrienden nog steeds op 1,5 meter afstand. De klussen buiten de deur zijn inmiddels opgedroogd: haar opdrachtgevers vragen eerst de mensen die gevaccineerd zijn, corona hebben gehad of gewoon nooit echt zwaar aan die hele epidemie hebben getild. Mijn hardwerkende veertiger zit thuis, achter de computer en houdt zich meer dan ooit aan alle regels. Dat komt vooral door haar magisch-realistisch fatalisme: de epidemie is bijna klaar, zul je zien dat ik nú corona krijg en voor altijd minder energie heb.
Want dat is een interessant verschil in hoe we het coronagevaar voelen. Ik zie het als een levensbedreiging. Vooral door mijn zwakke longen. Mijn vrouw kent inmiddels vier mensen van dichtbij die langdurige Covid hebben. Voorheen gezonde veertigers en een gezonde vijftiger, die al bijna een jaar hun gewone longcapaciteit proberen terug te krijgen na hun corona-infectie. Haar angst is een angst voor een chronische ziekte. Dus blijft ze thuis terwijl ik straks met mijn vrienden afspreek. En misschien blijft ze wel thuis als ik een weekend met de kinderen naar Duitsland ga, met m’n vaccinatiebewijs. Ik hoef daar misschien niet eens in quarantaine. Zij wel, twee weken.
,,Je bent volgens Hugo de Jonge voor juli aan de beurt’’, zeg ik haar. Waarop ze zucht. Ongeduldig en een beetje wanhopig.
