Nieuwe geheimen van de corona-hangout: ‘Eh, de camera mag wel wat omhoog’

Het was weer maandag-hangoutdag. Vaste ritmes vormen zich. Bij het ontbijt nemen we de nieuwste RIVM-cijfers tot ons. Dan tandenpoetsen bij het aanrecht. Vervolgens met z’n allen de trap op; ouder één linksaf naar kantoor, ouder twee (ook wel de Sjaak) nog een verdieping hoger naar het thuisonderwijs. En dan hangen we bij tijd en wijle allemaal, zelfs de kleinsten, in onze Google-vergaderingen. Als de wifi het toestaat.

Hangout-Nederland heeft inmiddels z’n lessen geleerd. Niemand verschijnt meer in z’n T-shirt, tenzij ernstig hip of aansturend op moedwillige uitsluiting. Wat soms trouwens een logische ambitie is. Een collega van me moest een hangout in die op drie uur(!) was vastgesteld. Dat is onmenselijk! Twee voetbalwedstrijden lang de aandacht erbij houden. Jeuk, krabben, plassen. Het beheer van al je andere taken in huis! De kinderen die poepen. Honger!

Enfin, ik zal haar binnenkort, als ze is bijgekomen, om een verslag vragen. Maar eerst wijd ik u nog even in wat diepe geheimen van de nieuwe vergadercultuur in, waar u niet van weet. Of wel, maar liever niet voor uitkomt. Zo blijkt het begin van een hangout een psychologisch schimmenspel.