Ik voerde zes uren durende strijd in woestenij rondom mijn vakantiehuis

Ik heb tijdens de pandemie vooral over groen gelézen en stortte me dus de afgelopen dagen met volle overgave op de woestenij rond ons vakantiehuis in Duitsland. De slag om de heerschappij van het gebied duurde ongeveer anderhalve dag. Dieptepunt was het verzaken van de grastrimmer. Misschien herkent u dat. Ik heb zo’n trimmer aan een steel, niks luxueus aan. Er worden er per jaar tienduizenden van verkocht. Maar op zeker moment bleek dat ik toch niet goed had opgelet bij de uitleg van de verkoper over het verwisselen van de nylondraadjes. Het was een idiot-proof systeem, had-ie nog verteld. Nou, niet dus. De buurman moest uitkomst bieden.

Enfin, hoogtepunt van de veldslag was mijn eenzame, zes uren durende heroïsche strijd tegen de distels. Nou heb ik uit m’n groenboeken heus wel opgepikt dat onkruid een zeer subjectief begrip is. Alles heeft een functie in de tuin en het kleine zoemende goed waartussen je werkt is vooral gebaat bij diversiteit. Maar wanneer de bijna manshoge distels het zicht op werkelijk al het andere groeiend goed ontnemen, mag je volgens mij ingrijpen. Dik ingepakt en met stevige tuinhandschoenen aan won ik uiteindelijk de strijd.

Maar zo’n totaal overwoekerde tuin is het gevaarlijkst wanneer je denkt dat je wel klaar bent voor vandaag. Eind van de middag had ik toch eens gegoogeld wat het nut van distels is. Zeeeer nuttig, las ik. De onaanzienlijke bloempjes geven nectar voor ongeveer alles wat leeft en kleiner is dan 2 millimeter. Schuldbewust over de brute moord op de onschuldige stekelingen had ik daarna allerlei brandnetels ongemoeid gelaten. (Brandnetels zijn heeeeel goed voor vlinders). Toen ik evenwel begin van de avond in relax-modus (korte broek, T-shirt) een inspectierondje door de tuin liep, zag ik in de bessenstruik (Jam!) strengen kleefkruid die er echt uit moesten. Toen betreurde ik mijn goedertierenheid tegen de brandnetels wel.

Nu branden en prikken beide armen al een paar uur. Maar ik troost me met de woorden van lezeres Thera Heemskerk (80), een strijder voor de geneeskracht van de brandnetel. Die schreef me onlangs: ‘Ik loop al jaren driemaal in de week een uur achter een rolstoel door het Schollebos. En evenzoveel keer laat ik me prikken. Een soort onderhoudsbeurt. Alle helse artrosepijnen in beide duimen en rechterschouder zijn al jaren verleden tijd.’

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: