Het leven krijgt weer wat meer zonlicht, de deken gaat eraf

Het stikt al dagen van de bierwagens in de stad. Ik fietste gistermorgen langs een grommende kolos, die de ondergrondse tank van een café stond vol te pompen. Er is weinig fantasie voor nodig om je voor te stellen hoe het bier, dat door de megaslang naar binnen klokte, vanmiddag weer in duizenden dorstige kelen verdwijnt.

Later belde ik een vriendin, even bijpraten na een moeilijke periode. ,,Hé, en wij zijn ingeënt!’’ klonk het opeens. Zo vrolijk, het droeg een belofte in zich. Het betekende: binnenkort kunnen we weer dingen. Voorzichtig, voorzichtig natuurlijk nog. Maar we hoeven niet meer met enorm grote bogen om elkaar heen te lopen, die uren dat we er zijn. We kunnen samen eten in een goed geventileerde ruimte.

Het leven krijgt weer wat meer zonlicht, de deken gaat eraf. Zoals de knoppen aan de bomen, zie je nu overal de eerste tekenen van een zomer zonder corona. Onverwachte ook. Ik stofzuigde onze slaapkamer (moet ook gebeuren) en trok het rekje met overhemden aan de kant. Wow. En voor ik die overhemden ooit weer aan kon, moesten die echt eerst gewassen. Al anderhalf jaar niet gebruikt. Het was immers de corona van de T-shirts en de truien.

En natuurlijk hebben we het ook met de kinderen over de nieuwe tijd die gaat aanbreken nu ik gevaccineerd ben en hopelijk voor juli ook mijn vrouw (en al die andere 60-minners natuurlijk, de dragers van onze economie, die nog wachten op hun beurt; we zijn er nog lang niet).

De kleinste verraste ons: ,,Ik weet eigenlijk niet meer hoe het zonder corona is’’, zei ze. Daar kun je van schrikken, wat ik in eerste instantie een beetje deed. Maar als je d’r anders naar kijkt (en even over doorpraat), is het ook in meerdere opzichten een heel lieve opmerking. Want er zat totaal geen teleurstelling in. Geen trauma dat ze een half jaar thuisonderwijs heeft gehad. Geen verdriet dat papa en mama de hele dag thuis moesten werken. Dat we geen mensen thuis kregen, dat de grote broer en zus slechts sporadisch hier mochten komen, in het begin zelfs helemaal niet.

Integendeel, voor haar was het anderhalf jaar lang voornamelijk gezelligheid. En ik kan niet ontkennen dat ik dat gevoel herken. Ja, we gaan een aantal dingen enorm missen.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: