Foute opmerkingen over onze dieetcultuur

Ik droom dat ik minister van voeding ben. Alles wat met voeding te maken heeft, komt op mijn bordje. Dat interesseert me ook enorm. Als het gaat om suikers, koolhydraten, duurzaam of vegetarisch ben ik de man van het ministerie van Voeding. Mijn ambtenaren zijn mij enorm tot steun want als minister ben ik een beginneling. Dit is een droombaan en ik ga het tot een groot succes maken.

Maar dan gaat het mis. Ik ben als genodigde te gast bij een intiem samenzijn met alleen maar olijke mensen. We eten rijkelijk en drinken de beste wijnen. Steken sigaren op en nemen nog een klein likeurtje toe. En ik spreek de aanwezigen toe.

,,Hoe denkt u over onze dieetcultuur?’’ wordt mij na mijn toespraak gevraagd. ,,Eerlijk gezegd geloof ik daar niet in’’, is mijn antwoord. ,,Noem mij nou eens een persoon die een dieet heeft gevolgd en zich daaraan heeft gehouden. Vooral Amerika met al die dikke mensen is een failed-diet state.’’

De wereld is te klein. Een minister van voeding die opeens diëten af gaat vallen? Weight Watchers vindt dat ik gevaarlijke uitspraken heb gedaan en mijn verantwoordelijkheid daarvoor moet nemen. Janny van der Heijden gaat zich ermee bemoeien. Eva Jinek, Jeroen Pauw, Keuringsdienst van Waren. Volgens iedereen weet ik niet waar ik het over heb. Als minister van voeding kun je niet opeens het lijnen in twijfel trekken. Dat is in Nederland even populair als schaatsten in de winter.

Veel parlementariërs zonder een grammetje vet aan het lijf vinden mijn uitspraken beneden alle peil, zo kan ik toch niet het ministerie van Voedsel aansturen. Kamerleden met overgewicht, vooral bij de VVD, vinden mijn uitspraken misschien een beetje ongenuanceerd maar er zit volgens hen wel een kern van waarheid in.

Want zeg nou zelf: welk dieet helpt nu echt? En blijf je slank als je eenmaal een dieet hebt gevolgd? Ik probeer de situatie nog te redden door met verschillende belangenverenigingen te bellen. Ook bel ik ambassadeurs van dik makende landen om mijn excuses aan te bieden. Vooral de uitspraak over Amerika betreur ik.

Maar de politiek neemt er geen genoegen mee. Ik moet me in de Tweede Kamer verantwoorden en ga eerst even langs het Binnenhof-restaurant om een broodje kroket te nuttigen. ,,Zou je dat wel doen?’’ wordt me gevraagd. ,,Daar word je dik van. Oh nee, jij ziet niets in diëten.’’

In de Kamer heb ik het zwaar. Steeds wordt aan mijn integriteit getwijfeld. Ook nemen ze me de maat over mijn eigen gewicht en daar kan ik niets tegenin brengen. Ik wil met mijn opmerkingen prikkelen, maar het komt lomp over.

’s Avonds moet ik bij premier Rutte langs. Hij zit net een tosti te eten, met ketchup. ,,Wist jij dat ketchup helemaal niet dik makend is’’, vraag ik hem nog. Maar een antwoord blijft uit. ,,Paul’’, zegt de premier, ,,ik denk dat je je terug moet trekken. Je bent ongeloofwaardig. Ook qua figuur. We moeten een dun iemand hebben die een feilloos politiek gevoel heeft. We denken aan Stef Blok.’’

Op dat moment laat ik een vette boer en schrik wakker.