Dit Nederlandse echtpaar is al twee maanden ingesneeuwd in Zweden

,,Een vriendin zegt altijd dat de meeste hartinfarcten in Zweden ontstaan door sneeuwruimen en die boodschap zit nu alle dagen in ons achterhoofd. We zullen het zien. Misschien loopt dit verhaal uiteindelijk slecht af. Je weet van tevoren nooit wat je boven het hoofd hangt.''

Het is een alarmerend bericht dat Nies en Hyls Heeringa de wereld insturen vanuit Granberget, een gehucht in het grote witte niets van Zweden, op de grens met Lapland. Al ruim tien jaar pakken zij in Enschede half december hun bus in, laten hun veertien Siberische husky’s instappen en gaan op avontuur. 

Nies en Hyls Heeringa lopen tegen de 80. ,,En eigenlijk zijn wij niet meer geschikt voor de winter die we nu hebben'', zegt Nies. Op 2.000 kilometer van Enschede hebben ze een vaste verblijfplaats gevonden: een houten huis met speelweide en kennels in Granberget, 10 kilometer van het dichtstbijzijnde dorp, Tasjo Krk. Met alleen een kleine supermarkt. ,,En overstekende rollators'', zegt Nies. De jongeren zijn weggetrokken. Het deert hen niet: de leegte, de afstanden. Het draait daar in het noorden om het samenzijn met hun honden, het trainen en africhten. Met het lopen van wedstrijden zijn ze inmiddels gestopt.

Het is donker om een uur of 4 in de middag. Onze tweede overnachting is bij Brahehus in Zuid-Zweden. We voeren de honden en laten ze uit. Het is hier vreselijk koud en onze handen doen zo zeer dat we er misselijk van worden. We kruipen in de slaapzak met sokken en handschoenen, morgenvroeg zijn ze warm en droog en kunnen ze de eerste kou opvangen. Achterin de bus krijst Ace moord en brand, onze pup, hij heeft dit nog niet eerder meegemaakt. We ruilen de hokjes om, Ace komt naast mij. Die nacht slaapt hij rustig.

Lees verder onder de foto

De laatste 10 kilometer gaan over een kronkelige weg naar boven. Daar zien we dat er veel sneeuw ligt, veel te veel sneeuw. Rondom het huis is er hard gewerkt door iemand uit het dorp, er is volop geruimd. Maar bij de kennels en de speelweide ligt het  vol. Meer dan een meter sneeuw. En dat betekent dat de honden nog niet los kunnen. Over het 2 meter hoge gaas kunnen ze nu moeiteloos heen. En de jachtpassie is groot van deze honden, met rendieren in de buurt zijn ze zo vertrokken. We moeten eerst aan het werk voor zij de bus uit kunnen. We beginnen meteen met het graven van sloten langs de hekken. Er moet heel veel gebeuren.

Deuren die klemmen onder de sneeuwlast, een pomp die bevroren is. En zonder internet is de bewoonde wereld ver weg. Overwinteren in Zweden is niet altijd een feestje. ,,Gelukkig is er nog stroom'', zegt Hyls, die zorgeloos klinkt. ,,Die valt wel eens uit, maar nooit voor lang.'' In al die jaren dat ze hier nu komen, is het nooit gelukt om een bedrijf zo ver te krijgen een internetverbinding mogelijk te maken. Er zijn altijd nog vele wachtenden voor hen. Gelukkig werken op veel plekken hun mobiele telefoons wel.  

De honden kunnen in de speelwei! Wat een feest om ze te zien racen door de geulen. Soms zie je alleen een wapperende staart langskomen. Ze trekken hun eerste sporen door de sneeuw. Maar wij zijn nog niet klaar. Het blijft sneeuwen, we moeten elke dag graven. Er moet nieuw stro in de hokken, er zijn steeds nieuwe reparatieklusjes. De eerste honden hebben we noodgedwongen alweer in huis genomen. Pourga klimt als een aap over het gaas, Vaika heeft al als pup ontdekt dat ze op sommige plekken door de mazen kan. Binnen brandt het fornuis, soms zou je even een winterslaap willen houden. Het heeft geen zin buiten iets te ondernemen.

De trails, waar ze zo graag met de honden en slee overheen zouden trekken, zijn zo goed als onbegaanbaar. ,,We kunnen niets doen'', zegt Hyls. ,,Als je maar iets naast het pad komt, kieper je om met het hele zooitje.'' Zelf was hij op verkenning uitgegaan en kwam tot zijn middel vast te zitten. Slechts met de grootst mogelijke moeite kon hij zich bevrijden uit de sneeuwmassa. ,,Beangstigend, je komt bijna niet los. Ik heb een sneeuwschoen achter moeten laten, ging op een sok naar huis. Zo’n jaar hebben we nog nooit gehad. We zijn hier al zeven weken en hebben nog steeds geen honden voor de slee gehad.''

Als we de gordijnen opendoen, zien we een omgeploegd sneeuwlandschap met diepe sporen. Heb jij...? Opeens gaat er een lampje branden. We haasten ons naar de honden. Jessica is weg, ze heeft bij een paal het gaas eraf getrokken. Tanoa is haar gevolgd. We waarschuwen mensen in de buurt en gaan op pad met de bus. Jessica is gezien in Viken, 15 kilometer verderop. We rijden heen en weer, krijgen van alle kanten tips. Opeens steekt een hond pijlsnel de weg over. We roepen haar: JESSICAAAA! Ze stopt meteen en komt dolblij naar ons toe. Wat een toeval. Aan het eind van de middag gaat voor de zoveelste keer mijn telefoon. Aan de overkant van het meer hebben mensen met veel geduld en tact Tanoa weten te vangen. Ze wordt naar het dorp gebracht. De man wil geen vergoeding, we ruilen haar voor een pak stroopwafels. Het is hartverwarmend hoe mensen helpen om onze vermiste honden terug te vinden. Thuis kijk ik welke route Tanoa heeft afgelegd. Ze was ver van huis.