Soms schrijf ik een ironische column, puur gedreven door het doel om mensen een spiegel voor te houden, omdat ze – plastisch uitgedrukt – totaal de kluts kwijt lijken te zijn. Maar vaak is de realiteit absurder dan de grootste parodie die ik kan bedenken.

Ik las bijvoorbeeld onlangs op de website van de VPRO dat een onbekende schrijfster elke keer dat ze muziek van Michael Jackson in de kroeg hoort ostentatief op de grond gaat liggen, samen met haar vriendinnen. Een vorm van protest, omdat de man niet zou deugen. Dat soort gekkigheid kan ik niet verzinnen. Maar het is wel waar.