De blauwe jas van Marleen

Een buurt zoals de onze is een soort minibiotoop. De wijk hangt van vanzelfsprekendheden aan elkaar. Die ene buurman die vier keer per dag hetzelfde rondje loopt met zijn hondje. De kinderen van de Montessorischool in hun gele hesjes, op weg naar zwemles. De vrouw die altijd al lezend voorbij loopt. En de grote exodus van ouders en kinderen die ’s ochtends even voor half negen voorbijkomen, op weg naar alle scholen in de buurt.

Ik zie ze elke dag. Ik ken ze allemaal. Ik zwaai naar buurvrouw Els en haar kinderen, naar de vrouw met de witte hond, naar Hans die naar de bibliotheek fietst om vrijwilligerswerk te doen. En naar Marleen, die haar dochter naar school brengt. Grote zwaai, brede glimlach, blauwe jas. We kennen elkaar al zo lang, van de middelbare school. Hier in de wijk kwamen we elkaar na jaren weer tegen. Ze was de eerste die me op de koffie vroeg, toen we hier net waren komen wonen.