Ambulancebroeder: Wij rijden ons suf door overdaad aan 112-bellers

Van Dale vermeldt: 'Zelfredzaamheid is het vermogen van iemand om voor zichzelf te zorgen. Men kan eigen problemen oplossen en gaat zelfstandig door het leven, ofwel weet zichzelf te redden'.

Al meer dan dertig jaar beweeg ik me als verpleegkundige door verschillende velden in de zorg in Nederland. De laatste 25 jaar met een ambulance. Dat gaat lekker snel! Steeds meer verbaas ik mij over het gemak waarmee mensen naar hun mobiel grijpen om het alarmnummer 112 in te toetsen. Het lijkt wel of niemand nog ergens verantwoordelijkheid voor durft te nemen.

Met toeters en bellen scheuren wij door de drukke stad omdat een 10-jarig voetballertje uit de E'tjes op zaterdagochtend een bal tegen zijn hoofd heeft gekregen. Toeschouwers grijpen naar hun mobiel en draaien het alarmnummer. Waarom? Omdat ze vinden dat nekletsel moet worden uitgesloten? De jongen ligt inmiddels al minstens een kwartier op zijn rug te bibberen op de natte kunstgrasmat. Een omstander houdt het hoofd van de knul keurig in een neutrale positie. Het gehele tafereel speelt zich af onder een grote paraplu die iemand omhooghoudt vanwege de regen. Het jochie klaagt meer over de kou dan over zijn nek.

De dienst zit er bijna op en als 'afsluitertje' worden we door de meldkamer met spoed naar een ongeval in de buurt gestuurd waarbij mensen met nekklachten zijn. Als wij ter plaatse komen staan alle 'slachtoffers' hun schadeformulier in te vullen.

Natuurlijk hebben we deze dienst ook 'serieus werk' gedaan, zoals wij dat noemen. Maar die hoge werkdruk bij de ambulancediensten in de grote stad komt volgens mij mede doordat veel mensen het alarmnummer verkeerd gebruiken.

Wat denk u dat de slogan 'Als elke seconde telt' betekent?