Als mama en papa moeten zeggen dat ze kanker hebben

Aan de keukentafel, waar ze tot twee keer toe hun drie kinderen moesten vertellen dat er kanker was geconstateerd, doen Inge en Patrick van Schaik hun verhaal. Rustig en met humor praten vader en moeder over de jaren waarin hun leven op zijn kop kwam te staan. ,,We proberen positief te blijven."

In september 2013 voelt Inge, dan 42, tijdens het hardlopen een pijntje in haar borst. Onder de douche ontdekt ze een plekje onderin haar borst. ,,De dag daarna zat ik bij de huisarts."

Hoewel die aangeeft dat het waarschijnlijk wel meevalt, krijgt Inge wel een doorverwijzing naar het ziekenhuis. ,,De huisarts zei dat ik maar een afspraak moest maken als ik een keer tijd had, maar ik voelde dat ik meteen langs moest. Het zal wel iets van intuïtie zijn geweest, want normaal ben ik altijd heel laks met dat soort dingen."

Een röntgenfoto en biopt (stukje weggenomen weefsel, red.) wijzen al een dag later uit waar Inge voor vreest: borstkanker. ,,Je weet dan nog niks over de behandeling en je kansen, maar we hebben besloten het meteen aan de kinderen te vertellen."

's Avonds roepen Inge en Patrick hun dochter en twee zoons aan de keukentafel. ,,Op het moment dat je hoort dat je ziek bent, komt er zo'n oerkracht in je naar boven dat je sterk en positief wilt zijn voor de kinderen. Met droge ogen hebben we verteld dat ik kanker had."

Hoewel hun jongste dan pas 7 is, kiezen Inge en Patrick ervoor open en eerlijk te zijn. ,,Ze reageerden verdrietig en stil, maar hadden ook veel vragen waar je zelf het antwoord nog niet op weet. Bovendien kun je ze niet beloven dat het goed afloopt. Het woord kanker is toch gekoppeld aan dood."

De beginperiode vol onzekerheid ervaren de ouders als heel lastig. ,,Dat heeft veel stress en slapeloze nachten opgeleverd." Twee weken na de diagnose ondergaat Inge een borstbesparende operatie. Daarna volgen bestralingen en vijf maanden chemotherapie. Tijdens de vierde chemokuur raken haar bloedwaarden zo verstoord, dat ze ruim een week in quarantaine in het ziekenhuis ligt.

In mei 2014 ondergaat Inge de zesde en laatste chemo en hoewel de kanker weg is, moet ze nog tien jaar hormoontherapie volgen. ,,Daar denk je van tevoren het lichtste over, maar dat is misschien wel het zwaarste. Die pillen zorgen ervoor dat je hele hormoonhuishouding plat wordt gelegd. Ik heb nog iedere dag last van de vervelende bijwerkingen. Het is misschien een raar voorbeeld, maar het meeste mis ik het kriebeltje in mijn buik dat ik kon hebben als de zon scheen of ik op de fiets zat. Dat heb ik door die hormoontherapie niet meer."

Toch overheerst bij de familie Van Schaik de blijdschap dat de borstkanker weg is. Om de nare periode af te sluiten, gaat het gezin in de zomervakantie van 2014 naar Rome. Daar valt opeens op dat Patrick vreemd doet. ,,Hij liep als een kip zonder kop door de stad en was zijn oriëntatie helemaal kwijt", herinnert Inge zich. Patrick: ,,Ik verdwaalde gewoon op de camping, maar probeerde dat nog een beetje te verhullen door de kinderen te vragen waar ze dachten dat we heen moesten."

Hoewel Patrick zelf ook doorheeft dat er iets met hem is, zoekt hij de verklaring in de hectische periode die het gezin achter de rug heeft. ,,We hadden het huis net verbouwd, het was druk op het werk en Inge was natuurlijk ziek geweest."

Als Patrick op zijn werk door zijn benen zakt, volgt een bezoek aan de huisarts. ,,Ik zei dat het voelde alsof mijn hoofd vol zat en de dokter dacht aan een burn-out." Inge: ,,Achteraf gezien bedoelde Patrick dat volle hoofd in letterlijke zin, maar de huisarts begreep het figuurlijk. Voor mijn gevoel paste een burn-out helemaal niet bij hem, maar ik dacht wel: wat is er nou met je?"

Een paar weken later wordt Patrick aangehouden tijdens een avondje uit. ,,De beveiliging van de Woerdense Vakantieweek pikte me eruit, omdat ze dachten dat ik te veel gedronken had. Ik weet nog dat ik heel boos was, want dat was helemaal niet zo. Maar ik liep zo scheef en zwalkend over straat dat ze dachten dat ik stomdronken was."

Een nieuw bezoek aan de huisarts leidt tot een afspraak voor een MRI in het ziekenhuis. Inge: ,,We mochten op zaterdagmiddag komen en toen Patrick in de scanner lag, vroeg de radiodiagnostisch laborant of ik wilde kijken hoe Patrick erbij lag."

Terwijl Inge vanachter glas haar man in het apparaat ziet liggen, springt er een computerscherm aan. Inge schrikt zich rot van wat ze in beeld ziet. ,,Ik zag meteen een lel van een tumor in zijn hoofd zitten." De laborante raakt zichtbaar in paniek en stuurt Inge terug naar de wachtkamer. ,,Ik ben meteen gaan googelen hoe een tumor eruitziet. Ik twijfelde of ik het wel goed had gezien."

Na de scan wordt Patrick naar huis gestuurd met de mededeling dat de uitslag binnen twee weken volgt. Inge: ,,Ik wist niet wat ik moest zeggen tegen hem, maar toen we richting de auto liepen, heb ik toch gezegd dat ik dacht een tumor gezien te hebben. Patrick zei: 'Dan gaan we nu meteen terug om bevestiging te vragen'."

Terug op de afdeling horen ze dat er nog niks kan worden gezegd en dat de uitslag maandag volgt. ,,Zondag zijn we afleiding gaan zoeken door met de kinderen te gaan winkelen in Amsterdam. Ik zie je nog zwalken door de Kalverstraat", herinnert Inge zich. Patrick: ,,Stom eigenlijk dat we dat zijn gaan doen. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het winkelen."

Zondagmiddag al gaat de telefoon. De uitslag van de MRI is niet goed en Patrick moet meteen naar het ziekenhuis. Inge: ,,Daar zaten we weer aan de keukentafel met de kinderen om het slechte nieuws te vertellen. Toen waren ze wel gebroken."

Oma komt oppassen en ze gaan naar het ziekenhuis. Patrick blijkt rechtsachter in zijn hoofd een tumor te hebben ter grootte van een flinke mandarijn. ,,Er werd meteen gezegd dat ik niet meer beter kon worden", vertelt Patrick. ,,Toen ik vroeg hoeveel tijd ik had, kreeg ik alleen te horen dat ik niet heel snel zou overlijden, maar dat het verloop niet aan te geven was."

Inge: ,,Na dat bericht dacht ik echt: dit slaat helemaal nergens op. Wat hebben wij fout gedaan dat we nu weer worden getroffen? We leven hartstikke gezond, zijn nooit ziek, nog niet eens een griepje en nu dit."

Patrick, dan 45, moet meteen blijven om behandeld te worden met een vochtafdrijvend middel. Daarna volgt een gesprek met een top-neurochirurg van het UMC. Inge: ,,In de wachtkamer zaten we als trillende rietjes, omdat we bang waren dat hij zou zeggen dat hij niks meer kon doen. Ik weet nog dat Patrick zei: 'Maar we hebben het toch hartstikke goed gehad'."

In het gesprek raadt de specialist een wakkere operatie aan, waarbij hij wil proberen zoveel mogelijk van de tumor van vijf bij acht centimeter weg te halen. De dagen tot de operatie zit Patrick thuis uit. ,,Lopen ging slecht, dus ik ben nog in een rolstoel naar het voetbalveld geweest om een wedstrijd van mijn zoon te zien. En ik heb een navigatiesysteem voor Inge gekocht, omdat ik voorlopig niet mocht autorijden."

In oktober 2014 gaat Patrick onder het mes. ,,Ik werd geopereerd terwijl ik bij kennis was. Aan mijn hoofdeind zaten twee neurologen die allerlei opdrachten gaven, zoals rekensommetjes, woorden opnoemen, een verhaal lezen en kleuren benoemen." Zolang Patrick goede antwoorden geeft, haalt de neurochirurg weefsel weg. ,,Als ik dingen verkeerd zou zeggen, was dat een teken dat de chirurg op gezond hersenweefsel zat en zou hij stoppen met opereren."

De vijf uur durende operatie is een uitputtingsslag voor de Kameriker. ,,Ik wilde dat er zoveel mogelijk van de tumor weggehaald zou worden, dus ik was enorm gefocust om het zo goed mogelijk te doen. Ondertussen had ik ook veel pijn, maar ik wilde geen pijnstilling. Ik was bang dat ik dan te suf zou worden om goede antwoorden te geven."

Tijdens de operatie dreigt het even mis te gaan. ,,Ik zou een verkeerd antwoord hebben gegeven. Dus de chirurg wilde stoppen met opereren, maar ik was ervan overtuigd dat ik het goed had. Dat zei ik en toen bleek het antwoord toch te kloppen en kon de neurochirurg verder. Vanaf de moment wilde ik alleen nog rechtstreeks met de chirurg communiceren." Na de operatie blijkt negentig procent van de tumor weggehaald te zijn. Patrick: ,,Een voortreffelijk resultaat."

Veel tijd voor blijdschap is er niet, want na afloop treedt de ene na de andere complicatie op. ,,Ik kreeg een ontsteking waardoor het hersenvocht uit mijn littekens spoot, een bloeding, een bacterie en een epileptische aanval." Inge: ,,Toen heb wel een paar keer gedacht: we raken hem kwijt." In de drie weken na de operatie wordt Patrick nog vier keer geopereerd. Daarna volgen bestralingen en chemokuren.

Ondertussen wordt Inge getroffen door Ménière, een ziekte van het evenwichtsorgaan. ,,In die tijd waren we echt aan het overleven", zegt ze. ,,We konden alleen het hoognodige doen om het huishouden draaiend te houden." Familie en vrienden hielpen aan alle kanten en voor de kinderen werd huiswerkbegeleiding geregeld. Inge: ,,Je wilt die gasten toch een goede toekomst geven."

Ondanks de zware periode gingen de twee niet bij de pakken neerzitten en probeerden ze samen dingen te ondernemen. Inge: ,,Omdat we allebei niet mochten autorijden, hadden we een brommobiel waarmee we boodschappen gingen doen of naar IKEA reden. We hadden de grootste schik."

Patrick: ,,Tussen de chemo's door heb ik de tuin aangelegd." Ook de kinderen hielden zich goed staande. ,,Kinderen zijn heel sterk en flexibel."

Ondanks de achtbaan waarin het gezin de afgelopen jaren zat, vindt Inge dat het leed ook veel heeft gebracht. ,,Ik weet nu dat je niet bang hoeft te zijn voor wat je gaat overkomen. Want wat je ook voor je kiezen krijgt, uiteindelijk red je het altijd."