Je zou het niet verwachten van iemand die dagelijks een column over zijn eigen leven schrijft, maar ik heb een bloedhekel aan publiciteit over mezelf. Helemaal wanneer die vergezeld gaat van een foto. Ik sta ook nooit goed op foto’s. Er is een heerlijk ontspannen bijeenkomst met familie of vrienden, iemand haalt zijn fototoestel tevoorschijn: ik bevries in de meest onnatuurlijke schijnglimlach. En als ik niet lach, is het of ik boos op de hele wereld ben.

Enfin, toch moest er de afgelopen weken tot tweemaal toe een fotograaf hier komen. De eerste keer voor een fatsoenlijke foto bij de column. Het was een aardige jongen, die precies voor ogen had wat-ie wilde. ‘Als jij dan achter het raam gaat staan, neem ik een foto van buiten.’ Oh nee, zei ik snel. ‘Dat gaan we niet doen.’ Ik heb wel een beetje verstand van beeldvorming en wist dat ik dan de rest van mijn leven bekend zou staan als ‘de man die niet naar buiten durft’. Dat werden uiteindelijk foto’s in de deuropening van mijn huis; die met de minst erge grimas staat al een tijdje boven dit stukje.

Eind deze week komt er een bundeling van alle columns uit die ik onder die foto heb geschreven. Daar moest natuurlijk ook een interview bij komen. En geen interview zonder foto. Ik zei nog: er zijn al foto’s gemaakt. Maar daar wil zo’n magazine-redacteur niet aan. Nog een fotograaf. 

Met deze ging ik een rondje door mijn wijk lopen. Als je geen professioneel model bent, is dat een gênante bedoening. Zo’n fotograaf komt met een extra flitslamp op een standaard en dan moet jij voor het huis van je buren gaan poseren, op de straathoek, tegen die muur etc. ‘En nog een keer, nee, iets naar links alsjeblieft.’ Ik nam de fotograaf ook mee naar een van mijn lievelingsplekjes langs het water, waar tenminste geen buren hoefden mee te kijken.

Ik heb de foto’s gezien. Een paar zijn niet al te afstandelijk en onaardig. Ik lach. Ik kijk uit over het water. En ik laat mijn hond uit. Dat was de grootste verrassing van deze fotosessie. Een foto met een hond, die vlak achter me staat alsof-ie me kent. Ik heb geen hond. En ik kan me geen hond herinneren daar aan de kade. Frank met de onechte glimlach en de spookhond.

Reageren: frankpoorthuis@dpgmedia.nl

Bekijk hier onze video’s met tips voor als je thuiszit: