Vastenavend is voor nar en illustrator Eric Elich een 'onuitputtelijke bron om artistiek uit te leven'

,,Je kunt hier geen huis binnen komen of er hangen wel vastenavendwerken aan de muur.'' 

Voor Eric Elich lijdt het dan ook geen twijfel, of kunst en carnaval zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. De Bergenaar, bezig aan zijn 21ste jaar als nar van 't Krabbegat, is bovendien grafisch ontwerper én kunstenaar van beroep. Maakt, onder veel meer, illustraties voor deze krant en geeft - in opdracht van de Stichting Vastenavend - al tientallen jaren vorm aan het leutfeest. 

Van zijn hand verschenen veldtekens, cd-hoesjes, posters, wagens en tekeningen voor de Vastenavendkrant.

Met dat laatste begon het allemaal, begin jaren tachtig. Van toenmalig redacteur Willem Loef en hoofdredacteur Jan Sanders kreeg hij de vraag een tekening voor de Vastenavendkrant te maken. Sanders, geschiedenisleraar van het Mollerlyceum, was ook de drijvende kracht van kunststichting Etcetera. Gevestigd om de hoek van de winkel van de familie Elich, dus daar viel hij nogal eens op de klep.

Het zat en zit bovendien in d'n aard van 't beesje. ,,Mijn opa van moederskant was architect. Ik had als klein kind geen idee wat dat inhield, maar vond zijn tekentafel zo machtig interessant. Mijn vader was ook creatief én grimeur, waardoor de narren, de Steketees en de boerenploeg van toen geregeld bij ons thuis over de vloer kwamen. Wij hadden een winkel in vloerbedekking en behang. Als klein kind was ik al volop aan het tekenen. De achterkanten van het behang in de staalboeken waren dankbare dragers voor mijn creatieve uitingen.''

Hij vertrouwde vooral dagelijkse en bijzondere gebeurtenissen, zoals de restauratie van het Markiezenhof en de brand van de Peperbus, aan het papier toe. 

Prinsenwagen
Zijn vroegste herinneringen aan de vastenavend dateren van 1971, toen hij bevangen raakte door de prinsenwagen, gebouwd naar een ontwerp van grootmeester Louis Weijts, dat hij heel vaak natekende en nog altijd als één van de mooiste gerijkes ooit beschouwd.

Louis Weijts is dan ook zijn grote voorbeeld. ,,Als kind kwam ik vaak bij hem over de vloer met m'n schetsboeken en maakte ik aantekeningen naar aanleiding van zijn opmerkingen. Hij heeft mij mede aangespoord om te gaan studeren.''

Met zijn vastenavendtekeningen onder de arm, klopte Elich na de Havo echter vergeefs aan bij de kunstacademie, St. Joost in Breda. ,,Ik was te jong en moest me breder oriënteren. Op de Grafische School in Eindhoven keken ze ook wel even vreemd op, maar zagen ze blijkbaar wel iets in me.'' Nadat hij deze opleiding had voltooid, kon hij alsnog probleemloos naar St. Joost.

Onuitputtelijke bron
De Bergse vastenavend is wat Elich betreft 'een onuitputtelijke bron om je artistiek fantastisch in uit te leven'. ,,Enerzijds kun je de tradities verbeelden, anderzijds is geen jaar hetzelfde. Zowel het feest als de historie van de stad bieden zó veel aanknopingspunten. Je krijgt vanzelf energie van alles wat er gebeurt en die sfeer kan ik ook gedurende het jaar weer oproepen.''

Voor het maken van vrije kunst ontbreekt het hem vaak aan tijd, maar de vele verzoeken die hij krijgt staan zijn creativiteit en zijn inspiratie geenszins in de weg. Kunst en grafisch vormgeven hebben volgens Elich veel raakvlakken. ,,Ik beweeg me op beide vlakken.'' 

Buiten kijf staat naar zijn mening echter, dat de rol van kunstenaars voor de na-oorlogse vastenavend van doorslaggevend belang is geweest. 

,,Mannen als Louis Weijts en Jan van der Kreek hebben het fundament gelegd en het gezicht bepaald zoals we dat nu nog steeds kennen. Dankzij hen onderscheidt 't Krabbegat zich in z'n vormentaal. De uitdrukkingen van 'Bergse koppen' zijn uniek. Later zijn onder anderen kunstenaars als Fons Gieles en Martha van Meurs bij de vastenavend betrokken geraakt. Nu zijn er dat nog maar een paar. Het zou mooi zijn als zich weer meer kunstenaars zouden aansluiten, ook bij de bouwclubs. Dat kan de vastenavend alleen maar ten goede komen.''

Eric Elich probeert als nar een speeltje van dweilband uit tijdens intocht.