Henk Oerlemans (85) loopt nog met gemak de 200 treden van de Gummaruskerk omhoog

Vanuit zijn slaapkamerraam kijkt Henk recht op de toren van de Gummaruskerk. En kan hij de wijzers van de klok zien slaan. Henk kent de kerk van onder tot boven. Goed en wel met pensioen, startte hij in 2000 met een groepje vrijwilligers aan de voorbereidingen van de restauratie. ,,De banken eruit, de beelden met een kwastje schoonmaken”, zegt hij bladerend door een fotoboek. 

De pastoor had Henk gevraagd. In Steenbergen kennen ze Oerlemans allemaal. Hij is een bezig baasje, kan niet stilzitten. En hij is beresterk. Zo rolde hij van het ene in het andere werk. Verbouwde hij met een aantal mannen de pastorie. ,,Dat hebben we allemaal zelf gedaan, hè. Het metselwerk, het voegen. Tja, dat was ik gewend, alles zelf doen. Hier thuis ook, allemaal zelf gemaakt, tot aan de balken in het plafond.”

Het werk houdt nooit op. ,,Verleden jaar stond ik nog bovenop de Gummaruskerk”, zegt Henk wanneer we in de tuin staan. ,,Hebben we het zinkwerk vervangen. Op die dagen liep ik wel vier keer die 200 traptreden omhoog. Ja, die laatste 70, dan heb je geen leuning meer. Dan komt het aan op je beenspieren. Dat voel je de volgende dag wel een beetje. Maar je moet gewoon blijven doorgaan.”

En dan gaat de deurbel. Het is Ad van de Par, zijn maatje van het kerkhof. Of hij van de week nog komt helpen op de begraafplaats aan de Nassaulaan. ,,We zijn bezig met het aanleggen van een urnenveld. Prachtig werk is dat. Dat doen we volledig met een groepje mannen." Henk haalt er opnieuw een foto bij. En dan lopen zijn ogen vol. ,,Van de twaalf zijn er al zes niet meer. Mijn beste maatje is afgelopen jaar door corona gestorven. Het is vreselijk.”

Voor Henk voelt het als een zegen dat hij op 85-jarige leeftijd nog zoveel mensen kan helpen. ,,Ik ben een gelovig man. Maar ik mag van geluk spreken dat ik dit nog kan doen. Het geeft voldoening als je andere mensen blij kunt maken. Of gewoon iets kunt betekenen voor de gemeenschap. Zo help ik ook ieder jaar bij de opbouw van de ijsbaan. Prachtig om te zien dat de jeugd daar zoveel plezier aan beleeft.”

En dan dat lintje. ,,Had van mij niet gehoeven. Maar je mag gerust weten, ik hield het niet droog toen de burgemeester mij toesprak. Die onderscheiding is niet voor mij. Dat is teveel eer. Die draag ik op voor alle vrijwilligers die mij bijstaan.”