Dit was mijn nieuws: Jan van de Kasteele

Hoeveel lawaai kan een mens verdragen? Met oordoppen ferm in mijn oren gedrukt dringt het geluid van de tank nog zo hard binnen dat ik een paar stappen terugzet als ie van de Kaai richting Westersingel draait. En dan nog is het niet te harden. Wat moeten tijdens de Tweede Wereldoorlog de bemanningen van deze monsters hebben afgezien. Opgesloten in dat stalen blik. Met niet alleen het oorverdovende lawaai van die enorme motor. Ze moesten ook nog schieten. Stel je voor. Zo indrukwekkend als die tank was alles wat met de viering van 75 jaar bevrijding in Bergen op Zoom had te maken. Een perfect defilé, een drukbezochte memorial op het Canadese kerkhof en niet te vergeten Supersum. Ik heb ze vrijwel allemaal gezien, de openluchtspektakels van De Vierschaar. Maar dit sloeg werkelijk alles. Zo professioneel, zo pakkend. Zo ontroerend ook. Bergen op zijn allerbest. Gelukkig voor de organisatie kwam het publiek massaal naar de voorstellingen. Zodat iedereen en vooral voorzitter Marco Duijvelaar opgelucht kon ademhalen. Missie meer dan geslaagd. Maar de teleurstelling van die ene man zal ook voor altijd aan 2019 blijven kleven. Ferd wat had iedereen jou graag gegund dat je tank wel had gereden!

Het is een van de markantste stukjes West-Brabant die ik ken. Vergeet het geraas van het verkeer op de A4. En laat de 110 jaar oude begraafplaats van psychiatrisch ziekenhuis Vrederust in Halsteren op je inwerken. Weggestopt aan de rand van het nog altijd immense terrein van de instelling. Met grafmonumenten zoals je overal vindt. Maar wat indruk maakt zijn de paaltjes. Rij aan rij. Met militaire precisie opgesteld. Op elk ervan een nummer. Elk paaltje is een graf. En bij elk nummer hoort een naam. Keurig bijgehouden in een register. De paaltjes kwamen er omdat Vrederust in de eerste jaren zelf de begrafenis van patiënten moest betalen. Geld voor een grafsteen was er niet. Vrijwilligers hebben zich de laatste jaren over de begraafplaats ontfermd. Die lag er verwaarloosd bij. En is inmiddels weer de moeite van het aanzien waard door het wekelijkse onderhoud dat ze plegen. Maar er gebeurt meer. Een van hen, Joost de Bont, houdt rondleidingen. Na het verhaal in de krant dat hij daar mee begon mocht hij al honderden mensen verwelkomen. Om ze kennis te laten maken met deze unieke plek. En velen gaan ongetwijfeld nog volgen. Kijk zoiets blijft je bij. Ook mij!

Het begon in mei. De teloorgang van de Stichting Facilitair Bedrijf in Bergen op Zoom. Een organisatie die in 2019 vaak de kolommen van deze krant haalde. Een drama in veel bedrijven. Een wethouder die de subsidie drastisch kort, een bestuur dat zo niet verder wil. Toch weer gaan praten. Aanvullende eisen stelt. En een wethouder die niet buigt. Ik sprak gedurende het jaar meermalen met de hoofdrolspelers. En dat blijft toch hangen merk ik. Want ook voor die wethouder was het lastig om de koers die hij had uitgestippeld vast te houden. Dan zie je even de twijfelende mens achter de functionaris. ,,Wat hebben wij verkeerd gedaan.” Dat vroeg een emotionele directeur Gertjan Huismans zich eerder deze maand af toen hij symbolisch voor de laatste keer de deur dicht deed van Blokstallen 3, het hoofdkantoor van het FB. Nu, met alles eindelijk in orde, is het klaar. Prima huisvesting is er. In die Blokstallen. En in het nieuwe Eventum in de Geertruidapolder. Bovendien een unieke samenwerking met ZuidWest TV en de opleiding Zoomvliet Studio. Het FB gaat verder. Onder gemeentelijke regie. Of de vrijwilligers blijven? Of alles straks weer goed draait? Dat zijn de vragen die de overgang naar 2020 markeren. Ook voor mij als verslaggever.