Deze Steenbergse imkers zijn allergisch voor bijen

De boerderij van Marjoleen en Kees heet Landjuweel. Wanneer je hier aan komt rijden, kom je meteen een vrolijke rotonde met kippen tegen. ,,De kippen springen snel genoeg aan de kant”, zo weet Kees te vertellen. ,,Er is er nog geen een overreden.” Voor het huis prijkt een authentieke bloemenkar. Een cadeautje dat Marjoleen en Kees bij hun trouwen van vrienden kregen.

Het gezin Dogge bestaat uit Marjoleen (49), Kees (52), Maurits (18) en Maureen (15). Zij hebben een aantal zaken gemeenschappelijk. Zo zijn ze gastvrij, wordt er graag en veel gelachen in huis en gaan ze nieuwe uitdagingen niet snel uit de weg. En ze zijn bijna allemaal allergisch voor bijen, behalve Maureen. Zo’n allergie is natuurlijk altijd vervelend. Maar het is echt lastig wanneer er achter het huis rijen vol bijenkasten staan en je een passie voor bijen en het imkersvak hebt.

Tien hectare snijbloemen heeft de familie Dogge staan. Zij kweken onder andere vrouwenmantel, fazantenbes, tuinpioenen en guldenroede. Op een klein deel van de oogst na, dat gedeelte wordt als bont boeket vanuit de fietskar te koop aangeboden, gaat het gros van de bloemen naar vaste afnemers, die er vervolgens voor zorgen dat de bloemen uit Steenbergen in huiskamers door heel Nederland verspreid worden. 

Een relatief nieuw product zijn de zaadbloemen waarvan de opbrengst gebruikt wordt om verwerkt te worden tot zaadmengsels. De vraag hiernaar heeft Kees de laatste jaren sterk toe zien nemen. ,,Gemeenten, maar ook andere agrarisch ondernemers, zijn druk bezig met biodiversiteit en het inzaaien van bloemen”, legt hij uit. ,,Maar nu is het zo dat hiervoor natuurgebieden leeggeplukt moeten worden om elders het zaad daarvan in te zaaien. Dat is natuurlijk raar.”

Bij bloemetjes horen bijtjes. Een jaar of tien geleden begint Kees zich voorzichtig te verdiepen in de bijenhouderij, bedoeld voor de bestuiving van zijn bloemen. Via de imkervereniging, waar hij een basiscursus volgt, krijgt hij van iemand twee ‘afleggers’. Bijenvolken die de imker zelf niet meer kwijt kan. ,,Meteen dat eerste jaar kwamen er acht volken aanvliegen. Het jaar erna hadden we er al twintig.” 

Al snel krijgt Dogge de vraag of hij een deel van zijn bijen bij een aardbeienteler wil zetten voor de bestuiving. Kees zegt ja, en hij besluit ook meteen een bijen-bestuivingscursus te volgen. Met groter succes dan op voorhand gedacht. ,,De bijen leerden me beter tuinieren”, zegt hij. Wanneer Kees over zijn kleine werkvolk spreekt, is zijn enthousiasme merkbaar en gaan zijn ogen glinsteren. ,,Je gaat anders naar de natuur kijken. We kunnen als mensen veel van de bij leren.” Bij de bijen draait alles om het groter geheel. ,,Is er te weinig personeel: dan rekruteer je de jongeren. Na de geboorte poetst een bij eerst de cel waaruit ze geboren is en gaat daarna direct de larfjes voeden.” Kees volgt cursus na cursus, tot een niveau dat hij nu zelf ook lessen geeft.

Maurits krijgt als eerste een lesje ‘voorzichtig zijn met bijen’ van de dieren zelf. ,,Hij werd twee keer in zijn oren gestoken”, zegt Marjoleen. ,,Daar kwam een allergische reactie op en voor we het wisten kon hij met de gele taxi naar het Bravis ziekenhuis”. Hoewel ze er nu luchtig over kunnen doen, was de ambulancerit en het verblijf in het ziekenhuis best schrikken. Later ondervinden Kees, Marjoleen én Marjoleens vader dat ze óók allergisch zijn.

Iemand anders zou op een moment als dit misschien de brui eraan geven. Maar de familie Dogge zet door. Met behulp van een jaren durende therapie bij een specialist in het Tilburgse TweeSteden Ziekenhuis, bouwen ze langzaam weerstand op tegen bijengif. Dat is niet onverstandig, aangezien de ambitie er is om het aantal van 125 bijenvolken nu in het komend jaar te verdubbelen.

,,Alles wat we nu hebben en waar we nu mee bezig zijn, is allemaal toevallig op ons pad gekomen”, blikt Kees terug. Daarbij hebben ze ook een beetje hulp gehad. ,,We hebben vroeger bij de KPJ gezeten. Daar hebben we veel vrienden aan overgehouden. Van de band die we toen opbouwden, daar plukken we nu nog steeds de vruchten van. Je kent elkaar, je helpt elkaar.”