De ideale start van de boswachterswerkdag: zo ziet die eruit

Dat heerlijke verse groen werkt in het voorjaar als een magneet op de reeën in het bos aan de andere kant van de weg. Opgepast voor overstekend wild dus, zeker zo aan het einde van de nacht.

En jawel, toch nog onverwachts flitsen twee grijsbruine schimmen voor de auto langs, maar goed dat ik er rekening mee hield! Met gedoofde lichten rollen we nog een eindje een zandpad in. Jack laat achter in de auto een zacht piepje horen, dat betekent ‘baas ik zie een ree’. 

Kleiner wild krijgt slechts een scherpe blik, soortgenoten een zachte grom. Voor een wolf moet-ie nog een geluidje bedenken, maar dat wordt wel tijd. Als ik de deur zachtjes dicht druk, galmt een waar lentekoor al door het bos.

Zanglijsters en merels voeren de boventoon, maar echt alle snavels doen wat ze kunnen zo vroeg in de ochtend. Met kijker en camera om mijn nek sluip ik naar de waterkant. Plotseling klinkt uit het riet hysterisch gekrijs. Ik kan nog altijd een glimlach niet onderdrukken bij dat geluid, terug denkend aan de ochtend dat een stagiaire de schrik van z’n leven kreeg bij dit geluid van een waterral. 

En eerlijk is eerlijk, het lijkt meer op speenvarken in doodsnood dan op een kleine moerasvogel. Dankzij m’n lieslaarzen kan ik me post vatten in een dicht wilgenstruweel. 

Terwijl het goudgeel van de zonsopkomst de witte wieven het moeras uit probeert te jagen geniet ik van een grote zilverreiger, tientallen talingen en wilde eenden die snatterend en spetterend de dag in luiden. Een opgewonden dodaars dobbert nietsvermoedend vlak voor m’n neus. 

Als ik toch tamelijk verstijfd van de ochtendkilte maar zeer voldaan het water uit kom blijkt dat m’n lieslaarzen toch nèt ietsjes te kort waren. Een uur later aan de vergadertafel blijk ik de enige te zijn met een halfdroge broek die naar moeras ruikt, maar óók met de ideale start van m’n boswachterswerkdag!