Feestelijk fietsen door het land van de duizend bieren

‘Pure goesting’ luidt de tekst op een enorm reclamebord, en dan weet je dat je echt in Vlaanderen bent, daar waar de taal bloemrijk is en de gastronomie in aanzien staat. De EuroVelo 5 is op de borden te herkennen aan een witte ‘5’ met twaalf gele sterretjes eromheen op een blauwe ondergrond, duidelijk een project van Europa. De ‘5’ begon in Canterbury en loopt nog ruim 3000 kilometer door naar Brindisi in Zuid-Italië, helaas nog niet overal volledig gefaciliteerd. In dit land wel, wij houden het voorlopig op 400 kilometer België.

In de stad Geraardsbergen – provincie Oost-Vlaanderen – is de ­beruchte Muur een must, de steile klim over kasseien naar de top van de Oudenberg. Tot 2011 zat hij in de Ronde van Vlaanderen, een klassieke wielerwedstrijd, tegenwoordig soms in de Omloop het Nieuwsblad. Heftig harkend hebben we zelfs op e-bikes moeite om zonder afstappen de 1100 meter helling te voltooien, maar hier en daar is de stijging dan ook bijna 20 procent. Een mooi begin, met bovenop een uitzicht waar we zelfingenomen naar staan te kijken. We hebben het toch maar gedaan.

Vervolgens doorkruisen we het Pajottenland, Vlaamser kan alweer niet. Een historische regio, voornamelijk in de provincie Vlaams-Brabant, geen bestuurlijke eenheid, en je zou willen dat er nooit een einde aan kwam. Reizen komt vaak neer op misverstanden rechtzetten, en op onze gerieflijke zadels maken we een mentale ­aantekening: hier niet ‘dat vlakke land, mijn Vlaandrenland’ waarover Jacques Brel zong, nee dit zijn de Vlaamse Ardennen, hier is het meer als Toscane. Zachtkens heuvelen we van stad naar dorp, van bosschage naar vallei, van kasteel naar boerenhoeve.

In Gooik proeven we op het terras van café Paddenbroek ‘de beste bieren van België’, verzameld ­onder de naam Lambiek. Kriek, Geuze, en nog meer gevarieerde ondersoorten komen voorbij; frisse prikkelingen trekken door onze strottenhoofden.

Voort gaat het, licht aangeslagen, naar het Kasteel van Gaasbeek, een nationaal museum en monument met een groots park eromheen, daarna in de richting van het stadje Halle. In het Hallerbos ­stappen we af en bekijken de vele tinten pastelpaars en bleekblauw van de befaamde boshyacinten, ­alhoewel die in mei doordat het bladerdak dichter wordt en zonlicht tegenhoudt, alweer beginnen te verwelken. ,,Kijk, daslook’’, wijst iemand die er kennelijk ­verstand van heeft. ,,En gevlekte aronskelk.’’ We knikken en laten, staand naast onze e-bikes, de ­blikken gaan over de bloemenzee. Ook zonder feitenkennis kan een aanblik onvergetelijk zijn.

Brussel, Europese hoofdstad, is net als Vlaanderen en Wallonië een gewest, een bestuurlijke eenheid met eigen bevoegdheden. De ­EuroVelo 5 pakt delen van het ‘Brussels Hoofdstedelijk Gewest’ mee, en we zullen later op de dag ook af en toe van de route afdwalen, traag trappend, want de Groote Markt en Manneken Pis wil niemand missen.

De fietsvoorzieningen zijn verrassend goed, als we vanaf stadsdeel Anderlecht van zuidwest naar noordoost langs het Kanaal fietsen. Tot voor kort zag het er hier niet al te best uit maar een ambitieus tienjarenplan brengt daar voortvarend verandering in. Nieuwe bruggen en paden voor voetgangers en fietsers, ­gerenoveerd industrieel erfgoed waarin brouwerijen, musea, markten, scholen, woningen en horeca een plek vinden: daar knappen buurten van op, voorbijgangers trouwens ook. Van de ­terrassen stijgt geanimeerd ­geroezemoes op.

,,Goed bier maken ze daar hoor’’, zegt een voorbijganger ongevraagd, wijzend op hoge ramen waarachter enorme ketels verrijzen. ,,Het beste van het ganse land.’’

Niet ver van de Écluse de ­Molenbeek – een grote sluis in het kanaal – is op een groen veld, ­omzoomd door bomen, een ­opmerkelijk gemêleerd gezelschap fanatiek aan het voetballen. Het zijn jonge mannen en vrouwen, deels met Noord-Afrikaanse, deels Europese achtergrond. Twee blije groepsleidsters schreeuwen aanmoedigingen. Goed bezig, hier in Brussel.

Op de fiets zie je nu eenmaal alles van dichtbij, in korte tijd, heerlijk oppervlakkig en lekker nonchalant. Langs het Koninklijk Pakhuis – uit 1906, tegenwoordig een plek voor evenementen, markten, dansfeesten en eetfestijnen – en een landschapspark dat is ­aangelegd op een voormalig spoorwegtracé belanden we bij het machtige Atomium, dat de meesten van ons alleen ooit vanuit de trein hebben gezien. Deze landmark van Brussel laten we achter ons om kilometers verderop langs de gebouwen van de Europese Commissie en het Europees Parlement te fietsen, the place to be, waar het allemaal gebeurt.

Uiteindelijk bereiken we in het oostelijk gelegen Jubelpark de drievoudige arcade, de triomfboog die België in 1905 plechtig inwijdde. Zo vierde het land 75 jaar na de onafhankelijkheid van 1830 de 50-jarige onafhankelijkheid van 1880. Op de een of andere manier vinden we dat laatste heel apart, passend bij de charme van België.

Het is een gecompliceerd land, als bekend. Een dag later fietsen we op het gemak door het Waalse ­Gewest, waar het landschap weer heel anders is, en ook de sfeer. In Namen klimmen we 105 hoogtemeters naar de Citadel, hoog ­boven de Maas (la Meuse). Net als iedereen gaan we naar de Belvé­dère voor het uitzicht op de ­roezige stad. We zien in de verte al het fietspad langs de rivier, die zich eenzelvig de ochtendmist in slingert. Dat pad is de EuroVelo 5, de komende tientallen kilometers autovrij.

Als we erlangs trappen, zuidwaarts, met aan de overzijde hoge steile wanden, blijkt dat het niet alleen de EV5 is, maar tegelijk een Waalse route die La Meuse à Vélo heet. Dit is weer heel anders fietsen, vlak, en het zicht is minder weids dan in Vlaanderen door de spectaculaire rotsen om ons heen, verweerd en steil. Het pad is nog niet overal klaar, begrijpelijk, ­aangezien het prepareren van één enkele kilometer al circa een ­miljoen euro kost, zo lezen we op een infopaneel. 

Rechts van ons rijgen de terrassen zich aaneen, vaak op een plateau dat een tiental meters hoger ligt. Overal ‘de beste bieren van België’ in de aanbieding; daarin doen de Walen niet onder voor hun landgenoten.

We stoppen voor een bezichtiging van Les Jardins d’Annevoie, watertuinen vol fonteinen, met een grijswit gepleisterd kasteel dat zich voornaam spiegelt in een ­vijver. ,,Aan de fonteinen komt geen energiecentrale te pas, alles gebeurt door de zwaartekracht. Het water zakt van hoger gelegen gebieden hierheen en perst zich door buizen’’, vertelt een rondleider. Ze wijst naar een sierlijke ­fontein die een hoogte van zeker vier meter bereikt.

Na 30 kilometer bereiken we de kleine stad Dinant, met alweer een hooggelegen citadel en aan de voet van de rots aan de Maasoever een rijtje kleurige gevels. De Collégiale Notre-Dame – bouwstijl ‘Maasgotiek’, voor wie het weten wil – ­tekent zich ernaast licht arrogant af tegen de stenige, deels ook groene wand. Ook hier terrassen genoeg, wie weet met het beste bier van België, maar het is te merken hoe populair het fietsen is geworden: een heel peloton steekt voor ons net de brug over, op weg naar de zitjes op de andere oever. Wij fietsen dan maar door, er komt vast nog wel een terras: want als we het goed hebben begrepen zijn er op de ­EuroVelo 5 van hier tot Brindisi nog 3000 kilometer te gaan.

Meer informatie
walloniebelgietoerisme.be
toerismevlaanderen.nl
visit.brussels/nl