Ik neem u mee naar 1992: met gierende banden vanuit Heerenveen richting het bruisende Kielegat

'Some things never change'. Het was weer eens een seizoen zoals zoveel NAC-seizoenen zijn. Ontslagen trainer, nieuwe spelers, hoge verwachtingen en tegenvallende prestaties. De ploeg van toffe jongens worstelt zich door de competitie en moet zelfs alle zeilen bijzetten om niet naast een nacompetitieticket te grijpen. Inderdaad, eerste divisie. Officieel Toto-Divisie. De naam alleen al.

Op schrikkeldag, tevens carnavalszaterdag, Heerenveen-uit. Erop of eronder. De week voorafgaand aan dit duel is er een vol gezeik. Kritische stukken in de krant, morrende supporters, opstootjes op de training. Kortom, er zit druk op. Véél druk. Trainer Jo Jansen blijft echter de rust zelve. Mooi.

Ondanks dat, of juist daarom, starten we ijzersterk. 'Houdt'm vast Catharina' overstemt het Friese volkslied ruimschoots op deze ijskoude avond. NAC is baas in het kolkende Abe Lenstra stadion. De ploeg van Korbach, met de Nederlandse vedetten René van der Gijp en Mario Been, wordt met de rug tegen de muur gezet. Een Bredase goal hangt in de lucht, maar valt niet.

Tien minuten na rust. In een duel met Roemeens international Camataru raak ik de bal met de hand en kan meteen inrukken. Rood. Friesland ruikt bloed en recht de rug. NAC echter óók. Van Hooijdonk kopt tien minuten voor tijd een corner van Remie binnen. 0-1.

De busreis terug is er één zoals iedere busreis na een uitoverwinning van NAC zou moeten zijn. Een zingende en bierdrinkende selectie. Het NAC-lied uit volle borst. Met gierende banden richting het bruisende Kielegat dit keer.

Carnaval is vooral een feest waarin we een knipoog geven naar het leven, het even allemaal niet zo serieus nemen. Het leven viéren. Trainer Jo Jansen stapte met een masker op en zijn armen in de lucht als laatste de bus in. Een geweldenaar. Hij snapte het. De druk eraf. Het werd een prachtige carnaval.