Politieke hommeles zoals in Steenbergen ga je in Woensdrecht niet zo snel meemaken. En echte probleemwijken zoals Bergen op Zoom, zijn er niet. Het gaat er in de vijf dorpen bovenop de Brabantse Wal over het algemeen gemoedelijk aan toe. 

En dat is fijn, behalve als je een nieuwsjager bent. ,,Als je hier niet vandaan komt, kan het knap lastig zijn. Maar ze zijn er wel degelijk, de mooie verhalen.”

Maar saai, zoals zijn collega's Woensdrecht nog weleens bestempelen, dat is het er volgens De Brie zeker niet. ,,Je moet eens kijken hoeveel hightech bedrijven hier zitten. Op Aviolanda worden onderdelen gemaakt voor Fokker, Airbus, Boeing en de Joint Strike Fighter (JSF). Er gebeurt hier van alles. En dan hebben we het nog niet gehad over de Vliegbasis of het ME-dorp bij de politieacademie in Ossendrecht.”

Daar is De Brie getuige van een bomaanslag op een bus. Weliswaar in scene gezet. ,,Explosievenexpert van over heel de wereld kwamen in Ossendrecht oefenen. Ze deden er sporenonderzoek, leerden herkennen met welk explosief de bus tot ontploffing was gebracht. Dat soort dingen gebeuren hier om de hoek.” Toch hoeft het voor De Brie lang niet altijd spektakel te zijn. 

Hij haalt net zoveel voldoening uit een mooi leesverhaal. Zoals de sluiting van kunststofbedrijf Polyec Plastics in Putte, opgericht als ‘Van Niftrik’, dat na 90 jaar de deuren moet sluiten omdat DAF als groot als grootste klant is afgehaakt. ,,Tijdens het snookeren hoor ik dat transportbedrijf Bogers als gevolg van dat faillissement het personeel moet ontslaan. Wat doet dat met zo'n familie? Dat is wat ik dan graag wil weten.”

Dat De Brie in Ossendrecht geboren is, heeft zo zijn voordelen. Als hij via-via hoort dat boswachter Wilton de Dooij, als laatste telg van een boswachtersgeslacht stopt, is hij er als de kippen bij. ,,Landgoed De Groote Meer is zo'n plek waar je normaal niet komt. Als kind kwam je er alleen als het heel hard had gevroren. Dan werd er op de plas geschaatst. Anders was het gesloten terrein. Mooi om daar achter de schermen te kunnen kijken. Dat wekt mijn nieuwsgierigheid.”

Die nieuwsgierigheid zit er al vroeg in. In 1977 ziet De Brie Hennie Kuiper winnen op Alpe d‘Huez. Als hij hoort dat de ritwinnaar een paar huizen verderop woont, belt de negenjarige De Brie na afloop van de Tour aan voor een handtekening. En die krijgt hij. Vanaf dat moment is hij de koers blijven volgen. ,,Ik maakte mijn eigen wedstrijdverslagen.”

Zijn schrijftalent valt op. Op de lagere school zegt zijn juf: jij zou een goede verslaggever zijn. Toch gaat De Brie niet voor een studie journalistiek. Hij kiest voor een studie Franse taal en letterkunde aan de Universiteit van Leiden. Als hij NOS-journalist Haye Thomas tijdens een symposium hoort zeggen: 'Wat je moet doen als je de journalistiek in wilt? Gewoon: beginnen!’ Die raad volgt De Brie op. En begint met verslagjes voor ‘t Loopke, een lokaal blaadje. 

Als zijn moeder in 1993 leest dat het Brabants Nieuwsblad op zoek is naar een correspondent voor Ossendrecht, klimt hij in de pen. ,,Ik vergeet het nooit. Voor mijn eerste artikel kreeg ik 7,50 gulden.” Een jaar later is De Brie in vaste dienst. Verslaat hij het nieuws uit Steenbergen. Later Bergen op Zoom, Oud Gastel en Zevenbergen. Na een periode als economieverslaggever, stuur hij in de jaren daarna de sportredactie aan. 

,,Mijn werk op sport bestond op een gegeven moment alleen nog uit organiseren. Behalve een column, schreef ik geen letter meer. Ik miste het werk in het veld.” 

Zo kwam hij terug op de regioredactie. Met Woensdrecht als zijn terrein. ,,Het voelde meteen als thuiskomen. Als ik in Putte bij de grens kom, sluipt er vanzelf een Vlaamse tongval in hoe ik praat. En elders in de Zuidwesthoek het dialect van de streek. Het praat zoveel makkelijker als je dezelfde taal spreekt. De mensen en situaties van vroeger kent.”