Hoe John Bas zijn columns schrijft: ‘Sommigen vinden me brutaal, grof gebekt’

Je kent 'm vast wel. Die ouwe man met dat brilletje en dat roze overhemd. Steevast iedere dinsdag op pagina 2 in deze krant. Niet weg te slaan, ook al zouden sommige lezers dat best willen. Wekelijks brengt hij zijn kijk op het leven in een column. De één briljanter gevonden dan de ander. ,,Soms durf ik ze de volgende dag niet eens terug te lezen. Zo slecht vind ik ze dan. En verrek, dan blijken juist dat de columns waar ik de meeste positieve reacties op krijg.”

Ga er maar aan staan. 52 columns per jaar. Ook middenin de zomer, als er geen klap gebeurt. Waar haal je dan inspiratie vandaan. Weer over die mondkapjes, kan echt niet. Maar hij moet wat. Het is maandag, de dag is half om en Bas heeft nog geen flauw benul waar zijn schrijfsel van deze week over moet gaan. 

Dan komt hij op een lumineus idee. Dat jongmens terugbellen dat hem al dagen bestookt met appjes en telefoontjes. Juist wanneer hij met mevrouw Bas op pad wil voor een nieuwe wagen. Of badkamer. 

Nee, dan heeft Bas het liever over het redden van panda's. Of we dat als mensheid wel moeten willen: een beest redden dat zelf geen enkele poging onderneemt om zijn soort in stand te houden. 

En ja hij schopt graag tegen heilige huisjes. ,,Dat is het mooie van columns, je kan er zo lekker de discussie mee aanzwengelen.” Bas zoekt regelmatig de grenzen van het toelaatbare op. ,,Sommigen vinden me brutaal, grof gebekt. Dat ik minder moet vloeken. Maar dat doe ik nu eenmaal.” 

Negen van de tien keer komt hij daarmee weg. Behalve die ene keer dan. Toen hij iets schreef over natte broekjes bij een dameskoor. ,,Toen ik de volgende dag de krant opensloeg had de hoofdredacteur tot mijn grote verbazing juist die zin verwijderd.  Nou dat heeft ie geweten.”

In zijn daarop volgende column laat hij zijn lezers weten dat hij definitief stopt vanwege het voorval. ,,Een grapje natuurlijk. Lezers waren furieus. Tot brieven aan de hoofdredactie toe.” 

De columns waarin Bas het persoonlijk maakt vallen het beste bij zijn publiek, weet hij inmiddels. Zoals wanneer hij over zijn recent overleden moeder schrijft. Dat het gemis eerst lijkt op vakantie, maar dat hij later het gezever en gezanik over aardappelen schillen toch wel erg mist. Ook die over mevrouw Bas doen het goed. 

,,Sommige trouwe lezers hebben een heel beeld van je gevormd. Van je relatie, familie. Soms weten ze meer over je, dan ikzelf.” Aan de andere kant helpt het hem ook in zijn dagelijks werk. Bij het schrijven van verhalen over de regio. ,,Dan is dat roze bloesje toch wel een makkelijk manier om ergens binnen te komen. Mensen ‘kennen’ je al een soort van.” 

Ondertussen tikt de tijd door. Waar zijn column van morgen over gaat? Geen flauw idee. Bas haalt zijn schouders op. ,,Misschien wel over fruitvliegjes. En anders bel ik mijn tante in Canada, die heeft altijd een idee.”

Even later krijg ik een appje van het roze overhemdje. Of ik mijn mail wil bekijken. Iets over een jongmens die hem het roze hemd van de lijf wil vragen. Of hij goed betaald krijgt voor die wekelijks onzin. Wat mevrouw Bas ervan vindt dat ze keer op keer wordt misbruikt voor die stomme stukjes in de krant.