En dat moet allemaal onder tijdsdruk. Want uiterlijk 23.00 uur moeten de eerste pagina’s richting de drukker. En sommige verhalen, zoals raadsvergaderingen, komen pas laat op de avond binnen. ,,Het kan best hectisch zijn.” Rustiger zijn haar dagdiensten, wanneer Breugelmans werkt aan het Z-katern, de bijlage van de zaterdagkrant van BN DeStem. ,,Dat zijn vaak uitgebreidere verhalen, waar je echt even de tijd voor moet en kunt nemen.”

Wat dat betreft is de redactie net een snelweg. Met verschillende snelheden. Die niet alleen wordt bepaald door de verhalen, maar ook door het internet. Nieuws moet meteen online. En is de lengte van het verhaal voor internet onbeperkt, in de papieren krant liggen de stramienen doorgaans vast. Al kan de ruimte op het laatste moment nog veranderen door de hoeveelheid advertenties. ,,Het is echt passen en meten.”

Dat is het ook als verslaggevers te lange verhalen aanleveren. ,,Dan moet je gaan snijden in iemands anders vlees”, zegt Breugelmans. ,,Je bent net een chirurg. Toch lukt het altijd wel om verhalen in te korten. Soms staat informatie er dubbel in. Of kun je iets korter uitleggen. Lastiger is het als een verhaal te kort is. Je kunt er niet zomaar iets bij verzinnen. Gelukkig kunnen we dan een quote, een kader of een portretje invoegen.”

Spelen met taal, dat is toch wel waar Breugelmans echt van geniet. ,,Taal is constant in ontwikkeling. Laatst zag ik bij NRC een mooi nieuw woord, ‘klokkerellen’. Van dat soort dingen kan ik enorm genieten.” Tegelijkertijd ziet ze de Nederlandse taal langzaam verloederen. ,,De Engelse ziekte noemen wij dat. Onjuist spatie gebruik. Dat schrijf je dus aan elkaar, spatiegebruik.”

Over taalblunders gesproken. Jarenlang hield Breugelmans, samen met collega’s een schriftje bij, met de meest hilarische taalfouten van collega’s. ,,Zoals dikke peerzaag. Serieus, ik dacht aanvankelijk echt dat het een nieuw type zaag was. Of een zin als ‘Hij kwam in de drugshandel terecht en verdiende er een voortuin aan’, prachtig toch. Een woord of soms zelfs een letter, kan de betekenis compleet veranderen.”

Zo schreef een collega ooit over boer Dré. Gaat de volgende dag de telefoon. Kreeg ik een heel nette mevrouw aan de lijn, die vertelt dat haar man Bourdrez heet. Zelf heb ik ooit de fout gemaakt om in de kop te zetten dat RBC was gepromoveerd naar de eerste divisie. Dat moest eredivisie zijn. Om de ogen uit je kop te schamen. Daarom is het goed dat ook de eindredactie elkaars verhalen nog eens naleest. Je wordt blind voor je eigen fouten.”

Met veel plezier kijkt ze terug op die beginjaren. ,,Toen ik als stagiaire bij de Gelderlander begon, vond het maandagochtendoverleg plaats in het café. En elke werkdag eindigde in het café, midden in Nijmegen. Zag het op de redacties blauw van de rook. Bij Brabants Nieuwsblad was dat niet veel anders. Tussen de middag aten we samen aan tafel. En op vrijdagmiddag namen we een kopstoot. Die gezelligheid mis ik nu enorm.”

Breugelmans is haar werkzame leven bij deze krant gestart op de kunstredactie. Samen met Annelies Vlaanderen. Na de fusie met De Stem gaat ze aan de slag als regioverslaggever. Maar dat bevalt niet helemaal. ,,Die raadsvergaderingen, daar lag mijn hart niet. Je moet als verslaggever bovendien continu ‘aan’ staan. Het liefst 24 uur per dag, zeven dagen per week. Dat is best pittig.”

Daaraan terugdenkend realiseert Breugelmans zich hoe goed het eindredactiewerk bij haar past. ,,In de avond ben ik op mijn best.”