Hoe Annelies omgaat met het verdriet van een ander: ‘Als journalist heb ik het soms best even moeilijk’

Alweer 2,5 jaar geleden is Annelies Wijnen gestart met de rubriek ‘In Liefdevolle Herinnering'. Ze tekent verhalen op van nabestaanden die hun geliefden zijn kwijtgeraakt of vrienden die terugkijken op hun speciale band met de overledene. Van soms heel jong tot mensen achterin de tachtig. Maar allemaal willen ze hun hart luchten. Soms zelfs vijftig jaar later. En dat levert indrukwekkende verhalen op. ,,Het is lang niet altijd alleen maar verdriet. Sterker nog, vaak delen mensen juist de mooie momenten uit het leven. Ontroerend is dat vaak wel.”

Zoals het verhaal over de tandarts Remko Snoeys. Een levensgenieter, met altijd haast. Hij overleed na een relatief kort ziektebed op 46-jarige leeftijd aan alvleesklierkanker. Nu, twee jaar later, wilde zijn dochter Elfie (17) haar verhaal doen. Ze benaderde Annelies persoonlijk. ,,Een mooi verhaal, vol trots over haar vader. Daar zag ik wel wat in voor de krant. Snoeys is bovendien voor veel mensen een bekend gezicht. Dat maakt het voor de lezer herkenbaar.”

En daar zit Annelies dan, aan tafel bij het gezin Snoeys. ,,Meestal loopt zo'n gesprek vanzelf. In dit geval was dat niet anders. Het gebeurt zelden dat ik er echt aan moet trekken. Natuurlijk zijn mensen in het begin even zenuwachtig. Dat is logisch. Bij het ophalen van herinneringen, hoe lang ook geleden, komen emoties om de hoek. En ja, dat doet ook wat met mij. Al weet ik daar op het moment zelf goed mee om te gaan. Het komt vaak pas later, in de auto of tijdens het uitwerken.”

Veel verhalen komen via-via tot stand. Of via oproepjes in de krant. ,,Via een kennis kwam ik bij een moeder die haar 16-jarige dochter had verloren. Een heftig verhaal. Het meisje kwam thuis na een hockeykamp, voelde zich niet lekker en werd de volgende dag niet meer wakker. Een jaar later hebben haar vriendinnen toen het verhaal verteld waarbij de moeder graag aanwezig was. Dat is een van de heftigste verhalen die ik tot nu toe heb opgeschreven. Temeer omdat ik zelf ook een dochter heb. Dan waardeer je het leven zelf weer des te meer.”

Soms gaat Annelies ook zelf op zoek naar verhalen. Want het komt niet allemaal aanwaaien. ,,Regelmatig pluis ik rouwadvertenties uit. Of ga in mijn eigen netwerk te raden. Een tijdje terug zag ik wel wat in een verhaal over een overleden oud-voorzitter van een serviceclub. Maar niemand wilde iets over die beste man vertellen. Dan houdt het op. Tegelijkertijd zet je dat wel aan het denken. Wat zou er met die man zijn geweest? Waarom wilde niemand zijn verhaal doen?”

Vaak komen de verhalen uit haar eigen omgeving. Zoals dat van Jantje Foto, als fotograaf een begrip in Zundert en ver daarbuiten. Want wiens huwelijks is er destijds niet door Jantje vastgelegd op de gevoelige plaat. ,,Iedereen in Zundert kende hem. Ging je trouwen, dan stemde je je trouwdatum af op Jantjes agenda. Zo ging dat in die tijd. Pas als die datum bekend was, regelde je de rest. Voor veel dorpsbewoners is dat een bekend verhaal. Dat is waar ik naar op zoek ben, verhalen waar mensen zich in herkennen.”

Wat Annelies doet is niet zomaar een verhaaltje op papier zetten over iemand die niet meer onder ons is. ,,Het is veel meer dan dat. Je bouwt met woorden eigenlijk een soort monumentje, waarbij je heel goed moet afwegen wat je wel en niet opschrijft. Het moet recht doen aan de persoon die overleden is, herkenbaar zijn voor de nabestaanden en andere betrokkenen, en tegelijkertijd ook interessant zijn voor de lezer. Dat is best een uitdaging.”