Dit maak je mee als misdaadverslaggever: een brief uit de bajes, martelkamers, ripdeals

Als er eenmaal verdachten in beeld zijn, ontstaan er meer mogelijkheden, legt De Ree uit. ,,Maar te spreken krijg je ze niet zomaar. Zeker de eerste weken niet. Soms krijg je bij hun advocaten iets los, maar lang niet altijd. Dan is het zaak dat je probeert contact te leggen met familie, vrienden en bekenden. Dat kost tijd. Soms ben je daardoor weken met een verhaal bezig.” 

Af en toe komt het nieuws ook naar De Ree toe. Zo krijgt hij brieven uit de gevangenis. En telefoontjes. Zoals laatst, een handgeschreven brief van Nicky S., een van de hoofdverdachten in de kettingzaagmoord op de Belgische loodgieter Johan van der Heyden. 

Zijn lichaam werd in stukken gehakt, in een speciekuip gestort en vervolgens gedumpt in het Schelde-Rijnkanaal bij Nieuw-Vossemeer. ,,Kort voor een tussentijdse zitting kreeg ik een bericht. Familie wilde mij een brief van Nicky geven. Daar denk je natuurlijk wel even twee keer over na. En je controleert of dat klopt bij de advocaat van de hoofdverdachte. We hebben toen op een parkeerplaats afgesproken.”

Angst voor een dergelijke afspraak heeft De Ree niet. Zo heftig is het allemaal niet. De Ree ontmoet op de afgesproken plek twee dames die hem de handgeschreven brief overhandigen. In die brief, gericht aan Hessel, schrijft S. dat het om ‘cruciaal bewijs’ bewijs gaat, dat politie en justitie achterhoudt. En dat hij onschuldig is. Het levert weer nieuwe informatie op voor een vervolgverhaal.

Soms gaat de volgende dag de telefoon. Hangen er boze familieleden, advocaten, of de verdachte zelf aan de lijn. Die het niet eens zijn met het verhaal. ,,Die mensen hebben vaak een reden om kwaad te zijn”, zegt De Ree. 

,,Toch doe ik ook maar mijn werk. Het achterhalen van de waarheid. Het controleren van de feiten. Dat is mijn vak. Dat leg ik vaak ook uit. Soms kun je die woede dan ombuigen in iets positiefs. En levert zo'n gesprek weer nieuwe aanknopingspunten op.”

De zaak Van der Heyden heeft De Ree in zijn greep. ,,Het frustrerende van dit vak is dat je lang niet alle zaken helemaal kunt uitdiepen. Puur omdat het zo tijdrovend is. Er gebeurt hier in West-Brabant ontzettend veel. Brabantse pillenboeren voorzien de halve wereld van xtc en amfetamine. En cocaïne vindt via de wereldhavens Rotterdam en Antwerpen via West-Brabant zijn weg naar het achterland. We zijn nu eenmaal een distributieregio. Maar we zijn ook de provincie van de ripdeals, de ontvoeringen. Met zelfs martelkamers, zoals laatst ontdekt in Wouwse Plantage.”

Ook die kant van het verhaal belicht De Ree. Zo ging hij recentelijk nog op pad met de ‘CSI-afdeling’ van de politie. En trok hij zelf een wit pak aan. Op zoek naar sporen in een woning, ergens in West-Brabant. ,,Wat treft de politie aan, hoe gaan ze te werk. Op die manier probeer je zoveel mogelijk facetten in beeld te brengen. Dat is de essentie van ons vak.”